Afscheid

Ongelooflijk maar waar, het zit er op: een jaar Uganda met veel hoogte- en enkele dieptepunten, wonen in een tropisch land, ontmoetingen met een heleboel bijzondere mensen en een kijkje in de keuken van het ontwikkelingswerk. Mijn spullen zijn gepakt, feestjes zijn gevierd en van de meeste mensen heb ik afscheid genomen.

Ik zie er naar uit mijn familie en vrienden weer te zien, op de fiets te springen in plaats van op boda’s en in taxibusjes om de gaten in de weg heen te zeilen, te internetbankieren in plaats van in de rij te staan om een bedrag van vijf euro over te maken voor de stroom, niet overal en altijd op alles en iedereen te hoeven wachten, helemaal anoniem op te gaan in een mensenmenigte in plaats van mzungu (en dus bijzonder) te zijn, niet meer over de prijs van elk klein dingetje te hoeven onderhandelen, te genieten van de wisseling van de seizoenen in plaats van het hele jaar in het half zeven licht/half acht donker-stramien te zitten, altijd water en stroom (en straatverlichting!) te hebben in plaats van met een zaklamp op m’n hoofd rond te lopen en in kuilen te vallen, niet meer dag in, dag uit soda’s (cola, fanta, sprite) te hoeven drinken en bijna te stikken vanwege de uitlaatgassen. En ik denk er ook wel over heen te komen de ontknoping van Big Brother Africa te missen ;-)

Iets minder zie ik het zitten om weer in de gehaastheid en gestructureerdheid van de Westerse wereld te moeten leven, waar de dagen allemaal op elkaar lijken, de vriendelijkheid, humor en gastvrijheid van de Ugandezen te moeten missen en in de Nederlandse kou terecht te komen. Het is hier met 22 graden al fris, dus de Europese winter zie ik met angst en beven tegemoet...

Soms vraag ik me af of ik het afgelopen jaar nou eigenlijk wel genoeg voor elkaar heb gekregen, maar dan bedenk ik me maar dat de dingen in Afrika nu eenmaal niet zo snel gaan als bij ons. En zie ik weer voor me wat ik wel heb gedaan: een flink aantal projectvoorstellen schrijven, voor naamsbekendheid zorgen door middel van het maken van brochures, posters en een website (http://www.bandaparish.com), de organisatie zichzelf laten evalueren en plannen laten maken voor de toekomst, het organiseren en faciliteren van workshops op het gebied van water/sanitatie en hiv/aids, kinderen blij maken met een kerstfeest en voorleesmiddag, wat veldwerk verrichten en ideeën uitwisselen over een eventueel te starten kliniek in B1 en het uitvoeren van het afvalproject met Papo. Daarnaast werd de Creamland School voorzien van water, stroom door middel van zonnepanelen en een computer waarin alle kinderen zijn geregistreerd. Ook heb ik een beetje kunnen helpen met de papierwinkel voor de NGO van SecondLife, ICT4all.

Het afgelopen jaar was bedoeld om te kijken of het wereldje van het ontwikkelingswerk bij me past, maar ik heb helaas moeten concluderen dat dit niet het geval is. Samen met de bevolking, op participatieve wijze veranderingen op gang brengen is moeilijk gebleken, omdat mensen zich te vaak in de slachtofferrol (we zijn arm, dus we hebben recht op hulp zonder daar zelf iets voor te hoeven doen) lijken te plaatsen. Bovendien had ik er voordat ik naar Uganda kwam al genoeg van mensen achter hun vodden aan zitten, maar bleek dat hier nog veel harder nodig (en lastiger voor elkaar te krijgen) dan in Nederland. Ook de corruptie en het gesjoemel hebben tot mijn beslissing niet hier mee verder te gaan doen besluiten. Maar dat betekent zeker niet dat ik er spijt van heb naar Uganda te zijn gekomen! Als ik het nu niet had gedaan, had ik dat op mijn zestigste waarschijnlijk betreurd. En Uganda is nu eenmaal een heerlijk en veilig land om te wonen.

De komende tijd ga ik op zoek naar werk in Nederland en een training in noodhulpverlening in Engeland volgen om te kijken of dat vakgebied me aanspreekt. En proberen weer aan het leven in Nederland te wennen, al is dat waarschijnlijk maar tijdelijk.

Graag wil ik iedereen die me het afgelopen jaar heeft verwend met kaartjes, brieven, pakjes, mailtjes, bezoekjes en morele en financiële steun heel erg hartelijk bedanken mijn Uganda-avontuur mogelijk te maken. Zonder jullie was het niet gelukt me in te zetten op een plekje in de wereld waar men het een stuk minder heeft getroffen dan in Nederland. Binnenkort ontvangen jullie een speciale uitgave van de Kidogo Post met daarin een overzicht van mijn ervaringen en bezigheden in Uganda van het afgelopen jaar.

Bedankt en hopelijk tot snel!