Afscheid
Door: Floor
Blijf op de hoogte en volg Floor
28 Oktober 2007 | Oeganda, Kampala
Ongelooflijk maar waar, het zit er op: een jaar Uganda met veel hoogte- en enkele dieptepunten, wonen in een tropisch land, ontmoetingen met een heleboel bijzondere mensen en een kijkje in de keuken van het ontwikkelingswerk. Mijn spullen zijn gepakt, feestjes zijn gevierd en van de meeste mensen heb ik afscheid genomen.
Ik zie er naar uit mijn familie en vrienden weer te zien, op de fiets te springen in plaats van op boda’s en in taxibusjes om de gaten in de weg heen te zeilen, te internetbankieren in plaats van in de rij te staan om een bedrag van vijf euro over te maken voor de stroom, niet overal en altijd op alles en iedereen te hoeven wachten, helemaal anoniem op te gaan in een mensenmenigte in plaats van mzungu (en dus bijzonder) te zijn, niet meer over de prijs van elk klein dingetje te hoeven onderhandelen, te genieten van de wisseling van de seizoenen in plaats van het hele jaar in het half zeven licht/half acht donker-stramien te zitten, altijd water en stroom (en straatverlichting!) te hebben in plaats van met een zaklamp op m’n hoofd rond te lopen en in kuilen te vallen, niet meer dag in, dag uit soda’s (cola, fanta, sprite) te hoeven drinken en bijna te stikken vanwege de uitlaatgassen. En ik denk er ook wel over heen te komen de ontknoping van Big Brother Africa te missen ;-)
Iets minder zie ik het zitten om weer in de gehaastheid en gestructureerdheid van de Westerse wereld te moeten leven, waar de dagen allemaal op elkaar lijken, de vriendelijkheid, humor en gastvrijheid van de Ugandezen te moeten missen en in de Nederlandse kou terecht te komen. Het is hier met 22 graden al fris, dus de Europese winter zie ik met angst en beven tegemoet...
Soms vraag ik me af of ik het afgelopen jaar nou eigenlijk wel genoeg voor elkaar heb gekregen, maar dan bedenk ik me maar dat de dingen in Afrika nu eenmaal niet zo snel gaan als bij ons. En zie ik weer voor me wat ik wel heb gedaan: een flink aantal projectvoorstellen schrijven, voor naamsbekendheid zorgen door middel van het maken van brochures, posters en een website (http://www.bandaparish.com), de organisatie zichzelf laten evalueren en plannen laten maken voor de toekomst, het organiseren en faciliteren van workshops op het gebied van water/sanitatie en hiv/aids, kinderen blij maken met een kerstfeest en voorleesmiddag, wat veldwerk verrichten en ideeën uitwisselen over een eventueel te starten kliniek in B1 en het uitvoeren van het afvalproject met Papo. Daarnaast werd de Creamland School voorzien van water, stroom door middel van zonnepanelen en een computer waarin alle kinderen zijn geregistreerd. Ook heb ik een beetje kunnen helpen met de papierwinkel voor de NGO van SecondLife, ICT4all.
Het afgelopen jaar was bedoeld om te kijken of het wereldje van het ontwikkelingswerk bij me past, maar ik heb helaas moeten concluderen dat dit niet het geval is. Samen met de bevolking, op participatieve wijze veranderingen op gang brengen is moeilijk gebleken, omdat mensen zich te vaak in de slachtofferrol (we zijn arm, dus we hebben recht op hulp zonder daar zelf iets voor te hoeven doen) lijken te plaatsen. Bovendien had ik er voordat ik naar Uganda kwam al genoeg van mensen achter hun vodden aan zitten, maar bleek dat hier nog veel harder nodig (en lastiger voor elkaar te krijgen) dan in Nederland. Ook de corruptie en het gesjoemel hebben tot mijn beslissing niet hier mee verder te gaan doen besluiten. Maar dat betekent zeker niet dat ik er spijt van heb naar Uganda te zijn gekomen! Als ik het nu niet had gedaan, had ik dat op mijn zestigste waarschijnlijk betreurd. En Uganda is nu eenmaal een heerlijk en veilig land om te wonen.
De komende tijd ga ik op zoek naar werk in Nederland en een training in noodhulpverlening in Engeland volgen om te kijken of dat vakgebied me aanspreekt. En proberen weer aan het leven in Nederland te wennen, al is dat waarschijnlijk maar tijdelijk.
Graag wil ik iedereen die me het afgelopen jaar heeft verwend met kaartjes, brieven, pakjes, mailtjes, bezoekjes en morele en financiële steun heel erg hartelijk bedanken mijn Uganda-avontuur mogelijk te maken. Zonder jullie was het niet gelukt me in te zetten op een plekje in de wereld waar men het een stuk minder heeft getroffen dan in Nederland. Binnenkort ontvangen jullie een speciale uitgave van de Kidogo Post met daarin een overzicht van mijn ervaringen en bezigheden in Uganda van het afgelopen jaar.
Bedankt en hopelijk tot snel!
Ik zie er naar uit mijn familie en vrienden weer te zien, op de fiets te springen in plaats van op boda’s en in taxibusjes om de gaten in de weg heen te zeilen, te internetbankieren in plaats van in de rij te staan om een bedrag van vijf euro over te maken voor de stroom, niet overal en altijd op alles en iedereen te hoeven wachten, helemaal anoniem op te gaan in een mensenmenigte in plaats van mzungu (en dus bijzonder) te zijn, niet meer over de prijs van elk klein dingetje te hoeven onderhandelen, te genieten van de wisseling van de seizoenen in plaats van het hele jaar in het half zeven licht/half acht donker-stramien te zitten, altijd water en stroom (en straatverlichting!) te hebben in plaats van met een zaklamp op m’n hoofd rond te lopen en in kuilen te vallen, niet meer dag in, dag uit soda’s (cola, fanta, sprite) te hoeven drinken en bijna te stikken vanwege de uitlaatgassen. En ik denk er ook wel over heen te komen de ontknoping van Big Brother Africa te missen ;-)
Iets minder zie ik het zitten om weer in de gehaastheid en gestructureerdheid van de Westerse wereld te moeten leven, waar de dagen allemaal op elkaar lijken, de vriendelijkheid, humor en gastvrijheid van de Ugandezen te moeten missen en in de Nederlandse kou terecht te komen. Het is hier met 22 graden al fris, dus de Europese winter zie ik met angst en beven tegemoet...
Soms vraag ik me af of ik het afgelopen jaar nou eigenlijk wel genoeg voor elkaar heb gekregen, maar dan bedenk ik me maar dat de dingen in Afrika nu eenmaal niet zo snel gaan als bij ons. En zie ik weer voor me wat ik wel heb gedaan: een flink aantal projectvoorstellen schrijven, voor naamsbekendheid zorgen door middel van het maken van brochures, posters en een website (http://www.bandaparish.com), de organisatie zichzelf laten evalueren en plannen laten maken voor de toekomst, het organiseren en faciliteren van workshops op het gebied van water/sanitatie en hiv/aids, kinderen blij maken met een kerstfeest en voorleesmiddag, wat veldwerk verrichten en ideeën uitwisselen over een eventueel te starten kliniek in B1 en het uitvoeren van het afvalproject met Papo. Daarnaast werd de Creamland School voorzien van water, stroom door middel van zonnepanelen en een computer waarin alle kinderen zijn geregistreerd. Ook heb ik een beetje kunnen helpen met de papierwinkel voor de NGO van SecondLife, ICT4all.
Het afgelopen jaar was bedoeld om te kijken of het wereldje van het ontwikkelingswerk bij me past, maar ik heb helaas moeten concluderen dat dit niet het geval is. Samen met de bevolking, op participatieve wijze veranderingen op gang brengen is moeilijk gebleken, omdat mensen zich te vaak in de slachtofferrol (we zijn arm, dus we hebben recht op hulp zonder daar zelf iets voor te hoeven doen) lijken te plaatsen. Bovendien had ik er voordat ik naar Uganda kwam al genoeg van mensen achter hun vodden aan zitten, maar bleek dat hier nog veel harder nodig (en lastiger voor elkaar te krijgen) dan in Nederland. Ook de corruptie en het gesjoemel hebben tot mijn beslissing niet hier mee verder te gaan doen besluiten. Maar dat betekent zeker niet dat ik er spijt van heb naar Uganda te zijn gekomen! Als ik het nu niet had gedaan, had ik dat op mijn zestigste waarschijnlijk betreurd. En Uganda is nu eenmaal een heerlijk en veilig land om te wonen.
De komende tijd ga ik op zoek naar werk in Nederland en een training in noodhulpverlening in Engeland volgen om te kijken of dat vakgebied me aanspreekt. En proberen weer aan het leven in Nederland te wennen, al is dat waarschijnlijk maar tijdelijk.
Graag wil ik iedereen die me het afgelopen jaar heeft verwend met kaartjes, brieven, pakjes, mailtjes, bezoekjes en morele en financiële steun heel erg hartelijk bedanken mijn Uganda-avontuur mogelijk te maken. Zonder jullie was het niet gelukt me in te zetten op een plekje in de wereld waar men het een stuk minder heeft getroffen dan in Nederland. Binnenkort ontvangen jullie een speciale uitgave van de Kidogo Post met daarin een overzicht van mijn ervaringen en bezigheden in Uganda van het afgelopen jaar.
Bedankt en hopelijk tot snel!
-
28 Oktober 2007 - 15:48
Karin:
Lieve Floor,
Ben zo trots op wat je toch allemaal maar daar hebt bereikt. Je bent een kanjer! Tot snel,
XXX
Karin -
28 Oktober 2007 - 15:49
Mark:
Bedankt dat we hebben mogen meegenieten van jouw prachtige verhalen en belevenissen!
Alle goeds toegewenst in het koude en rare Nederland ;-)
Neef Mark -
28 Oktober 2007 - 20:38
Mir:
Lieve Floor, wat ben je toch een fantastisch mens. Je verdient alle lof voor alles wat jij voor elkaar hebt gebokst met een enorme wilskracht en optimisme!!
dikke zoen, mir -
29 Oktober 2007 - 07:55
Christel:
Lieve Floor,
Een bijzonder jaar om op terug te kijken. Gedaan wat je kon en meer! Dit vergeet je nooit meer.
veel liefs,
Christel -
29 Oktober 2007 - 09:01
Edith:
Hey lieve Floor,
Als alles goed is gegaan zit je nu in het vliegtuig op weg naar huis. Je hebt ontzettend veel voor elkaar geklust, muts, naar mijn idee: heb je juist enorm veel bereikt hier, petje af!
Laat me even weten of je goed bent aangekomen.
Ik mis je hier nu alweer.
Veel succes met alles en ik hoop contact met je te houden, liefs
Edith -
29 Oktober 2007 - 09:16
Tirza:
Bewondering en respect! Wat een doorzettingsvermogen heb je laten zien, geniet van alle successen die je hebt weten te bereiken. Je hebt voor veel mensen daar een verschil gemaakt. Geweldig Floor, je bent een kanjer. -
29 Oktober 2007 - 10:09
Nouk:
Floor, ik heb het al vaak gezegd en ik zeg het nu nog eens: ik ben zo trots op je!!! Je bent zo ontzettend moedig geweest om je dromen na te jagen. En je hebt veel meer bereikt dan je denkt, er is iets in werking gezet door jouw tijd daar. Een Floor-legacy :-)!!
Tot snel! Dikke kus,
Nouk -
29 Oktober 2007 - 20:17
Rom:
Hola, Floor. Ondanks de realiteitszin die je aan de dag legt, en die ik sterk herken, denk ik dat Floor Afrika zeker heeft veranderd al is het maar een beetje. En andersom heeft Afrika Floor ook verandert. Denk je aan de cultuurshock terug? Take care of zoals ze hier zeggen: Que le vaya bien!! ;-) -
30 Oktober 2007 - 08:00
Lilianne:
Hej lieve Floor, Gisteren je op het vliegtuig gezet..... Nu weer in Nederland. Ik hoop dat je het niet te koud hebt. Ik ga je niet vertellen wat ik vind van wat je allemaal gedaan hebt hier. Dat weet je ondertussen wel:-)!!! Wat ik je wel ga vertellen is dat ik je wel zal missen maardat weet je eigenlijk ook wel! Ik zit nog echt in Afrika, container zou vandaag komen en komt weer niet....papierenwinkel!!!!:-) Ik hoef het je niet uit te leggen. Hee, succes bij de tandarts en laat je haar niet te kort knippen, want als je terugkomt zitten ze vast op je staartje te wachten hihihi!
Slaap ze met je dikke pyama en heel veel liefs en dikke hugs van mij!!!! -
30 Oktober 2007 - 11:19
Ernie:
Bert, waar ben je nou? Met wie moet ik nu lachen, huilen, in kuilen vallen, hoofd stoten in minibusjes, chillen bij de Turk, shoarma eten bij de libinees, porkjes bij de Cave down, chagerijnig worden omdat de post ALWEER voor jou is, door Banda zwerven, zwemmen bij die lilleke Indiers, frustraties kwijt over Bandanezen, sodaatjes drinken bij de Trust, enz enz enz.....Hoei!
Zet hem op in Nederland en geniet van de appie, brie, hemaworst, fietsen, dropjes, eindelijk echt lekkere choco, strippenkaarten, vers stokbrood met zalm en kruidenkaas, en natuurlijk je WINTERJAS! gnigni....
Dikke zoen van Ernie -
30 Oktober 2007 - 13:23
Jenny:
Fantastisch bericht! Zie je snel om bij te babbelen. -
30 Oktober 2007 - 21:48
Elke:
He Floor,
Je knipt met je vingers en zo is er een jaar voorbij! Bij mij gebeurt precies hetzelfde... Ook ik herken je gedachtenkronkels, heb in La Paz vaak gedacht ´wat als... dan zou ik nog meer hebben kunnen doen´. Maar da´s het kenmerkende aan een ontwikkelingsland: die ´als´ was er niet, dus leer je tevreden zijn met wat je wel hebt kunnen bereiken. En ik ben er van overtuigd dat dat ook in Uganda heel wat is geweest.
Het ga je goed! Ik kijk er al naar uit om weer een ICA-reünie te houden in 2008!
Grote groet!
Elke -
01 November 2007 - 19:27
Henneke Goede:
Floor, je bent geweldig, heb ook de verhalen van je moeder gehoord.
Petje af!!!
liefs,
Henneke -
10 November 2007 - 17:01
Mart.:
Floor,
Regelmatig "liep" ik even bij je langs; m'n RSS liet wel weer zien wanneer er iets nieuws was. Het jaar zit er voor jou op en het zal een rijke ervaring zijn die je hele leven bij je blijft.
Het is mooi om te lezen dat je al weer nieuwe plannen hebt; de aard van het beestje, nietwaar? ;-)
Ik hoop in de toekomst nog wel weer eens van je te horen!
Het allerbeste!
Mart. -
23 November 2007 - 11:24
Ingrid:
Je kent mij niet, maar je hebt me enorm geinspireerd. Bedankt! -
09 Februari 2008 - 14:04
Jis:
Hee Floor,
nog even op je oude blogje als mosterd na de maaltijd, maar toch...je weet ik ben 'net' terug en heb je alweer geknuffeld en zien vertrekken. Ik vind je supermoedig dat je alweer in Uganda terugbent als nieuw startpunt, en in je 1e week alweer heel goed beig. Je opsomming van alles wat je gedaan hebt spreekt toch voor zich, heus, jij hebt heel veel bijgedragen en ik heb eindeloze bewondering en enige jaloezie voor je doorzettingsvermogen ook in het bijhouden van je blog! :-)
Ik ga nu alsnog vanuit het koude hier je nieuwe blog volgen. I keep you posted, succes he - drink een stoney op jou en mij! ;-) enne, eindeloos in de Aristoc rondstruinen svp. Van Juma komt nog iets naar je toe trouwens... x zoen, Jis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
