Weekendjeweg.ug - Jinja

Aangezien we al een week zonder stroom zaten, toch wel weer een keer zin hadden in een warme douche en het toevallig toch weekend was, zijn we (Mo, Marije en ik) vorige week naar Jinja geweest, een stad ongeveer 80 kilometer verderop. Een dorp vergeleken bij Kampala, je kunt zonder te kijken de straat oversteken en ook nog levend de overkant bereiken. De architectuur is vreemd; de hoofdstraat bestaat uit een aantal grote huizen die haast Cubaans aandoen, met zuilen en in vrolijke kleurtjes geverfd. Als daar dan een Indiase vrouw in sari langs loopt, vergeet je toch echt dat je midden in Afrika zit!

Jinja is bekend omdat de Nijl er haar oorsprong heeft, dus uiteraard zijn we dat fenomeen eens gaan bestuderen. Niet bijster indrukwekkend, maar wel leuk om te weten dat het water dat hier begint met stromen over een maand of drie de Middellandse Zee bereikt. Uiteraard begon het flink te stortregenen, dus hebben we noodgedwongen een paar uurtjes met cola en theetjes moeten wegdrinken. Het is momenteel regentijd, en elke nacht rond een uur of 3 barst er een gigantisch noodweer (zware regenval en ongekend onweer) los. Vaak valt er ook overdag nog een enorme bui, en dan niet netjes tussen 16.00 en 17.00 zoals in andere landen, maar op de meest onverwachte momenten. In Banda moet je dan echt zorgen dat je binnen bent, want anders wordt het glibberen door de open riolen, niet echt een feest.

’s Avonds Indiaas gegeten, echt belachelijk goedkoop. Hoewel niets de prijzen van Banda kan verslaan, want als je daar een bord met groente en rijst eet, ben je slechts 50 eurocent kwijt. En het is prima te eten! Na een mislukte poging tot een avondje stappen (we waren doodmoe van alle indrukken van de eerste week Banda) toch maar op tijd naar het hotel gegaan. Leek aanvankelijk op een behoorlijke hoerenkast, maar dit bleek enorm mee te vallen. Toen de voetbalwedstrijden eenmaal waren afgelopen (Ugandezen baseren het succes van hun weekend vooral op de resultaten van hun favoriete voetbalteam!), werd het snel rustig.

Toch nog niet helemaal uitgeslapen de volgende ochtend naar Bujagali Falls, een stel watervallen acht kilometer van het begin van de Nijl. Deze keer een boda genomen omdat er verder geen vervoer heen gaat. Bij aankomst helemaal wakker, het was echt een dodemansrit, vooral op het onverharde deel, zo’n vijf kilometer. Wel schitterend gebied, met kleine dorpjes met veel bananenbomen, palmen en mais. Echt ongelooflijk dat Afrika zo ontzettend groen kan zijn, kan er geen genoeg van krijgen.

Ook hier barstte weer een fijn noodweer los, deze keer gelukkig maar van korte duur en dus hadden we voldoende tijd om terug te lopen naar Jinja. In de brandende zon op het midden van de dag, niet heel erg slim, maar wel heel mooi! Met onze bergschoenen met plakkaten rode modder een klein kerkje in gelopen, waar we uiteraard niet onopgemerkt bleven. Vijf minuten later stonden we daar met zijn drieën voor de kerkgangers, te vertellen wie we zijn en waar we vandaan komen. En of we ‘saved’ waren. Een leugentje om bestwil in de kerk, dat zou ons een paar dagen nog duur komen te staan…..

Twee en een half uur later helemaal bezweet in Jinja aangekomen en maar weer een matatu naar Kampala gepakt. Waar we werden verrast: we hebben weer stroom!