Didi’s World

Met de enorme chaos van het kinderkerstfeest nog in gedachten waren we wel een beetje bang voor het schoolreisje van de Cream Land School van Alex. Maar op woensdag 18 april 2007 werd bewezen dat het kan, een enorme berg kleuters en lagere schoolkinderen in een attractiepark!

Toen Mo en ik bij de school aankwamen, werden we zoals altijd bijna omvergerend door een stuk of tachtig uitzinnig blije kinderen, maar vanaf het moment van vertrek verliep alles zeer gedisciplineerd: kinderen in een rij voor de bus (bedoeld voor 39 personen maar uiteindelijk na veel vouwen gevuld met meer dan zestig kinderen en acht volwassenen), die vervolgens werden afgeroepen op naam. Iedereen zat binnen stil te wachten voor vertrek, en toen de bus zich in beweging zette (Mo en ik allebei een gelukkig kind op schoot), mocht er worden begonnen met zingen, wat dan ook uit volle borst werd gedaan. De Ugandese variant op het potje met vet gaat over een krokodil die in de Nijl ligt en een olifant ziet. Het begint met één kroko, oplopend tot tien. Maar favoriet was toch wel het eigen schoollied: ‘Cream Land School is my school’.

Didi’s World ligt in Kampala, maar op een andere heuvel, op ongeveer een half uur rijden van Banda. De buschauffeur van het park verdient een grote pluim, want buiten hem zijn Ugandese bestuurders die fatsoenlijk rijden op twee vingers te tellen. Een prettige gedachte voor de ouders die hun kinderen aan hem hadden toevertrouwd! De bus reed nog niet het terrein op of het begon al te regenen (het regenseizoen lijkt langzamerhand te zijn gestart), en toen we eenmaal binnen waren (kinderen netjes opgesteld in een rij) bleek dat ook de stroom het niet deed en de meneer van de generator (de directeur, een steenrijke – maar niet gestenigde - Indiër die een aantal hotels en bedrijven in Uganda bezit) in een vergadering zat. De kinderen leken er geen erg in te hebben en vermaakten zich prima in de speeltuin, waar een paar levensgevaarlijke toestellen staan, maar blijkbaar gelden voor Ugandese pretparken andere regels dan voor de Efteling. Uiteindelijk kwam de ‘man in charge’ poolshoogte nemen en de generator aanzetten (spontaan besloot de stroom er toen weer mee te beginnen), zodat de leerlingen zich in de draaimolen, rups, elektrische treinen en auto’s konden vermaken. De rups is natuurlijk altijd erg leuk, maar helaas was deze niet bestemd voor kinderen boven de negen, en dus ook niet voor mzungus met een beetje gevoel voor avontuur. Die mochten echter wel in de ‘cups and saucers’, een draaiend plateau dat de ene kant op draait met kopjes die de andere op draaien, daarin geholpen door de meneer van het park. De kinderen vonden het geweldig, maar Mo en Flo kwamen groen en nog net niet kotsend het kopje uit gestapt :-(

Overigens was Didi’s World officieel gesloten, maar voor Cream Land was een uitzondering gemaakt en we hadden het park voor onszelf. De groep verplaatste zich in zijn geheel van de ene naar de andere attractie en in dat proces is geen enkel kind kwijt of gewond geraakt :-) Altijd voorop liep Alan, een jochie van misschien drie jaar oud, dat totaal geen angst kende en zelfs door de hekken van het piratenschip en de spin klauterde, maar nog net voor het instappen door een oplettende leraar in z’n kladden kon worden gegrepen. Uiteraard waren er wat kinderen die zichzelf overschatten, en af en toe moest een attractie dan ook worden stop gezet om de om moeder schreeuwende kleuter er uit te plukken.

Na een paar uur vermaak was het tijd voor de door de meeste kinderen meegenomen lunch. Voor diegenen waarvan de ouder(s) zich geen lunch konden veroorloven (en voor de mzungus die heel naïef hadden gedacht dat er in het park wel wat te koop zou zijn) waren er chapati’s. Niks mis mee, en ook de maaltijd verliep ordelijk, zonder geren en gegil, kinderen zittend op een bank. Vervolgens was het tijd voor de lunch. Huh, alweer? Jaaaaaa, de ‘packed lunch’ was natuurlijk geen lunch, en nu moesten we naar de dining hall (een overkapte plek met een heleboel stoelen, geen tafels) om de echte lunch te verorberen: rijst, kool en flubbervlees. Dat we aan ons voorbij hebben laten gaan.

Na de lunch was het tijd voor de grotere attracties, waarbij vooral de botsauto’s gretig aftrek vonden. Deze waren bedoeld voor personen boven de twaalf, maar zoals gezegd gelden hier andere regels, dus waren ook kinderen van onder de twaalf heftig aan het gassen. Vooral de leraren (en mzungus) gingen helemaal los en hebben elk minimaal vijf rondes meegebotst. Waarbij gezegd moet worden dat de Ugandese vrouwen niet helemaal in de gaten hadden hoe de auto’s werkten en vooral heel hard rondjes om hun eigen as aan het draaien waren…

Klokslag vier uur was het tijd voor vertrek, nadat er uiteraard een slotgebed en wat korte toespraken waren gehouden, en tegen vijven was de bus terug in Banda. Het gezang op de terugweg was aanmerkelijk minder enthousiast dan op de heenweg, omdat de helft van de kinderen lag te pitten. Een geslaagde dag!

Wellicht rijst de vraag waarom we voor dit uitstapje waren uitgenodigd. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met de financiële steun die eerder door Nederlandse vrijwilligers is gegeven en waarop tussen neus en lippen door werd gehint, maar het kan ook gewoon vanuit de Ugandese hartelijkheid van Alex zijn voortgekomen. Daar ga ik maar van uit.