Ugandese mannen

Als mzungu-vrouw ben je zeer interessant voor de gemiddelde Ugandese man. Maar een echt diepgaand gesprek is niet echt iets dat je van een vent hoeft te verwachten. De eerste vraag luidt ‘Wat is je telefoonnummer?’ en de tweede ‘Ben je getrouwd?’. Nou is de gemiddelde openingszin van een Nederlander niet altijd je-van-het, maar om meteen maar naar iemands telefoonnummer te vragen zal bij de meeste kaaskoppen toch niet in hun hoofd opkomen.

Inmiddels zijn we getraind genoeg om te zeggen dat we ons nummer niet weten (dat is geheel naar waarheid en vooral erg handig als je geen telefoon bij je hebt), het gewoon niet geven, of ze afpoeieren met ons e-mailadres, al dan niet correct. Het antwoord op de vraag of we getrouwd zijn, hangt af van wie ‘m stelt. De meeste BCDP-ers weten dat we niet zijn getrouwd, hebben onze nummers, zijn mannen EN hebben ons nummer nog nooit misbruikt, maar voor de gemiddelde kerel op straat zijn we natuurlijk al jarenlang onder de pannen. En de vrouwen maar chagrijnig kijken als hun vent tegen een mzungu in slobberige kleren staat aan te lullen, met een ticket to the tropics (nou ja herfstachtig Nederland) in zijn ogen.

Score tot nu toe is een uitgebreide liefdesverklaring per e-mail, een dubieuze uitnodiging iets te gaan drinken ‘of iets anders’ met een voetbalkeeper van 23 die me (nadat ik ‘m had gezegd dat ik veel te oud ben) toch wel ‘cute’ vindt (toegegeven is hij de meest aantrekkelijke Ugandees die ik tot nu toe heb gezien, maar toch), een kettinkje, een uitnodiging van de visboer om eens gezellig aan de vis in zijn winkel te ruiken, vrijkaartjes voor een paar van de clubs, en een aantal telefoonnummers die ik never nooit ga bellen.

Maar goed, ze zijn in elk geval niet écht vervelend en accepteren een ‘nee’ gewoon. Er lopen hier trouwens overal bewakingsmannetjes in uniformen rond met hele grote geweren (soms zijn het echt imitatie Idi Amins), die in grote open trucks van en naar hun werk worden gehaald en gebracht. Dan zie je ineens 30 paar ogen op je gericht, maar niemand durft iets te doen of zeggen. Dus dan zwaai je gewoon vrolijk naar ze en dan is hun dag weer goed, wel geinig.

Bij ons op de compound bevindt zich trouwens ook een soldaat met geweer om ons te beschermen (de opvolger van die meneer die midden in de nacht om zich heen begon te schieten), maar volgens onze (onbewapende) guards bij de poort is ‘ie een beetje mensenschuw, dus laat ‘ie zich nooit zien. Je blijft lachen hier :-)