Laatste voorbereidingen voor het afvalproject

Na de voorgaande avond gezellig met een paar honderd Europeanen 50 Jaar Verdrag van Rome te hebben gevierd (receptie bij het EU-gebouw; een paar keer eerder waren officiële gelegenheden niet zo bevallen, maar dankzij een paar leuke mensen was het deze keer een succes) en iets later dan gepland thuisgekomen te zijn (wie plant zoiets op een zondagavond??) was het maandag tijd voor de laatste voorbereidingen voor de uitvoering van het afvalproject.

Dankzij een kapotte BCDP-computer een groot deel van de ochtend besteed aan brieven naar alle ‘local councils’(LC1) van elke zone. Want ondanks de slopperigheid van Banda is de boel geen zooitje ongeregeld: per zone is er een soort wijkvoorzitter (inclusief bestuur) die de wijk vertegenwoordigt, mensen mobiliseert en dergelijke. Althans dat is het idee. De medewerking van deze LCs is dus van groot belang voor het slagen van het project. Bovendien is men hier dol op brieven, dus dat kwam mooi uit.

Vorige week hebben de Papo-jongens en ik het grootste deel van de materialen (gesponsord door Kidogo) al aangeschaft: harken, bezems, scheppen, schoffels (die er hier uitzien als een schep met omgeklapt blad), handschoenen en stofmaskers. Voor de kruiwagens en laarzen - gekocht bij Bata, dat GROOT is in Afrika; Esther, je kunt je baas vertellen dat de klantenservice van de vestiging in Ntinda geweldig is, daar kunnen andere winkels in Uganda nog wat van leren! - hulp ingeroepen van de vorige chief. Die ene die met me wilde trouwen. Ook deze keer probeerde hij me er weer van te overtuigen een relatie met hem te beginnen door aan te voeren dat het voor een man in Uganda heel normaal is om getrouwd te zijn en daarnaast een vriendin te hebben, want de verhouding man/vrouw is één op drie. Hij bood ook geheel vrijwillig aan over een paar weken gezellig een weekend met me mee te gaan naar Kenia om m’n visum te verlengen; hij zou z’n vrouw wel vertellen dat het om een zakenreisje gaat. Hmm.

Volgens Halima is het een ‘big thing’ als mzungus een lokaal project steunen, dus moest er iets speciaals gebeuren. In de middag vond dan ook de officiële overhandiging van de materialen aan Papo plaats. Dat overigens staat voor ‘People against Poverty’. Daarnaast is ‘papo’ ook de Afrikaanse uitspraak van ‘purple’, vandaar de lila/paarsachtige schorten die de jongens dragen. Behalve brieven schrijven houden ze hier ook enorm van het geven van speeches, en de overhandiging was daartoe natuurlijk een uitgelezen mogelijkheid.

Tussen het brieven schrijven, lunchen en overhandigen door dacht ik nog even een dutje te doen in het BCDP-kantoor, want de laatste weken kamp ik met een vervelende en vermoeiende hoest die ik gekscherend als ‘tbc’ definieer, maar die waarschijnlijk meer te maken heeft met de enorme hoeveelheid stof in de lucht. Komt er ineens ene Shawn het kantoor binnenwandelen, die verslaggever bij de nationale televisie blijkt te zijn en de boel mooi komt filmen… Hij kende Phipo van de Papo-jongens, en dit zou wel een leuk stukje worden voor het journaal. Niet echt iets waar ik op had gerekend (en waar was mijn Kidogo-shirt? Juist, thuis in de kast; wit is gewoon lastig in Banda….), en de ‘officials’ die de speeches moesten geven blijkbaar ook niet. Half in paniek nog een paar mensen gebeld die toch echt aanwezig moesten zijn, want het staat slecht als niet alle hoge pieven zijn vertegenwoordigd, en uiteindelijk toch maar van start gegaan.

Apart was wel weer dat Chris Kaweesi zijn verhaal zo wist te brengen dat het leek alsof het hele afvalinitiatief en de daarvoor van Kidogo gekregen materialen van en voor BCDP waren, maar gelukkig mocht ik daarna zelf ook speechen en heb toen nog maar even heel duidelijk gezegd dat dit alles voor Papo was. Jammer dan dat sommige mensen moeilijk beginnen te kijken; inmiddels zijn ze wel gewend dat we gewoon zeggen wat we bedoelen, ook als ze het liever niet willen horen.

Na alle verhalen nog even naar B3 gelopen voor wat vies afvalbeeldmateriaal. Ook liet Shawn toen vallen dat hij wel een kleine geste wilde ontvangen voor het maken van het dvd’tje van de opnames, niet veel, hij dacht zo aan een shilling of 100.000 (vijftig euro). Wie denkt ‘ie wel dat hij is??? Vijf euro heeft ‘ie gekregen, en nu is het afwachten 1) of de reportage überhaupt wordt uitgezonden; het is inmiddels een kleine week later en ik heb nog steeds niets gehoord. Waarschijnlijk gaat het net zo als het krantenartikel een tijd geleden en 2) of ik het dvd’tje ooit in handen krijg. In beide heb ik een hard hoofd, maar misschien wel onterecht, ik wacht rustig af.

Na deze enerverende middag nog een korte bijeenkomst waarin de laatste dingen voor de komende dagen werden besproken: de praktische uitvoering van het plan. Inmiddels zijn de eerste zones schoongemaakt. Je leest er binnenkort meer over! Namens alle speechende mensen en mezelf wil ik alleen nog even de Kidogo-donateurs bedanken voor hun bijdrage, want door jullie is dit alles mogelijk! De Papo-jongens stonden helemaal te stralen en zijn er van overtuigd dat de materialen het begin zijn van de groei van hun organisatie. Dus: Mwebale nnyo!