Kinderkerstfeest in Banda

De middag voor kerst was het dan zover: het kerstfeest voor de kinderen in Banda. Idee van Chris L., die zich ook voor het Recreation department inzet en van mening was dat er nooit iets leuks voor kinderen wordt georganiseerd. Dus afgelopen zondag waren alle kinderen van 5 tot 12 jaar uit Banda uitgenodigd voor het feest. Kinderen die vaak niet meer om mee te spelen hebben dan wat ze vinden op straat en ook niet meer afleiding dan wat ze tegenkomen in de blub van de sloppen. We hadden gerekend op 200 stuks, maar vreesden voor een veelvoud van dat aantal, want in Banda zijn HEEL veel kinderen.

De voorbereidingen begonnen ’s ochtends en verliepen uiteraard niet vlekkeloos: Chris K. had de sleutel van het kantoor, waar alle versieringen lagen, en hij was natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Toen de sleutel eenmaal was gearriveerd (ongeveer anderhalf uur later), was het flink aan de slag met ballonnen opblazen (Ugandese kwaliteit, dus de helft knalde meteen uit elkaar of er zat al een gat in), gekleurd wc-papier ophangen (bij wijze van slinger; het gekleurde pleepapier in de winkels wordt NIET gebruikt om mee naar de toilet te gaan, maar wel als versiering) en de kerstboom van wattensneeuw voorzien. De boom was verderop op de berg illegaal omgehakt, gekocht voor anderhalve euro en in vorm niet lijkend op wat in de Westerse wereld als een kerstboom wordt beschouwd, maar wel met ECHTE dennengeur.

Het feest zou om 14.00 beginnen, maar toen was Robert nog niet gearriveerd met de muziek, erg belangrijk voor een feest, OOK voor een kinderfeest. Chris L. zwaar teleurgesteld in de mentaliteit van zijn beide collega’s. Hij is zelf behoorlijk stipt en kan er niet tegen als anderen te laat komen opdraven of zich niet aan een afspraak houden. In dat opzicht zou ‘ie zeker niet misstaan in Europa! Uiteindelijk anderhalf uur te laat begonnen. Inmiddels had een aantal kinderen zich al bij de ingang verzameld, een groot aantal van hen in hun beste kleren, veel jurkjes met kant en tierelantijntjes en grote, glimmende schoenen. Sommige ouders kwamen de koters met de auto brengen, zo’n 8 kinderen per keer werden er afgeleverd. En sommige kinderen durfden niet dichterbij te komen vanwege de mzungus, die toch wel eng zijn blijkbaar. Eentje rende zelfs keihard weg!

Eenmaal begonnen was het natuurlijk een groot succes. Als spel hadden we koekhappen genomen, maar dan de Ugandese variant: donuts in plaats van ontbijtkoek. Wel zo handig met die gaten in het midden. Uiteraard was het een onbekend spel en een groot succes. Na de prijsuitreiking (een stuk zeep en een knalrood horloge voor de winnaar, een stuk zeep voor de finalist) veranderde de hele ruimte echter in een groot slagveld! Blijkbaar zien kinderen hier maar een paar keer in hun leven ballonnen, dus de strijd om een van de 30 exemplaren te bemachtigen was enorm heftig. Alle versieringen kwamen naar beneden, en echt binnen drie minuten was de hele ruimte veranderd in een grote puinhoop. Kleine kinderen werden geplet in een hoek, de wat oudere grepen elkaar bijna naar de keel. Echt ongelooflijk om te zien! Na veel pijn en moeite iedereen naar buiten gekregen en toen begon de volgende beproeving: soda’s en popcorn. Over de soda’s (cola, fanta enz.) hadden we van tevoren een hele discussie gehad, want die zijn bijna twee keer zo duur (omgerekend 25 eurocent per stuk) als Safi, een zoet mangodrankje. Uiteindelijk was besloten toch voor de soda’s te gaan, omdat het gemiddelde Bandese kind misschien een keer per jaar een soda drinkt, een echt feest dus. Nou, wat een feest! Hoewel ze met vijf per keer naar binnen kwamen, wisten ze de al aanwezige chaos compleet te maken. Zielig doen en zeggen dat ze nog niet hadden gehad, heel veel geduw en getrek, ‘Mzungu, open this bottle’ enz. Wat een enorme etterbakkige k**koters (Mo’s woorden) zaten er bij! Uiteindelijk was er natuurlijk genoeg voor iedereen, maar die actie heeft me vijf jaar van mijn leven gekost. Toen maar heel veel muziek gedraaid, dus iedereen swingde de pan uit. Ze kunnen nog bijna niet lopen, maar de heupen kunnen al wel goed los! Na afloop kreeg nog iedereen een lollie mee naar huis. Ik denk niet dat ik hoef te beschrijven hoe dat er aan toe ging, je hebt inmiddels al wel een idee. Wat een dag! Stiekem wel de laatste lollie voor Colin bewaard, mijn grote flapoorvriend. Die was te klein voor het feest, maar kon zo toch een beetje meegenieten.

Al met al door een bijdrage van 100 euro van Kidogo ongeveer 200 kinderen een hele geslaagde middag kunnen bezorgen, een heel fijn gevoel!