Uganda – Nigeria: 2 -1

Zaterdag werd het dan officieel bevestigd: Ugandese voetbalsupporters zijn net zo gek (of nog gekker) dan Nederlandse….

De Cranes (genoemd naar de kraanvogel op de Ugandese vlag) speelden hun poolwedstrijd tegen Nigeria in het kwalificatietoernooi voor de African Cup of Nations die volgend jaar wordt gehouden. In Nigeria was met 1 – 0 verloren nadat een Ugandees doelpunt was afgekeurd en dus was de strijd om gerechtigheid groot.

Hoe komen 40.000 Ugandezen, een handjevol Nigerianen en een handje vol mzungus in het stadion, dat redelijk buiten de stad ligt? Net als in Nederland met de trein. En dat was heel bijzonder, want er had al 27 jaar geen personentrein gereden. Enkele maanden geleden heeft Rift Valley Railways het idee opgevat de spoorwegen in ere te herstellen, en het leek ze wel een goed idee om op de dag van de wedstrijd voor het eerst in al die jaren een trein naar het stadion te laten rijden. Een historisch moment dus, en dat was te merken, want langs de hele route stonden volwassenen en kinderen uitgelaten te zwaaien naar de trein die in een slakkengangetje naar het stadion reed. Voor vele passagiers tevens het eerste treinritje van hun leven. Nette trein, niks mis mee, alleen Afrikaans vol.

Voor de wedstrijd begon, werd er al vast een feestje gebouwd: enkele bekende Ugandese bands stonden op het podium en slingerden een enorm aantal decibellen het stadion in. In de stad was het feest ’s ochtends ook al begonnen trouwens: bijna elk taxibusje en elke boda-boda was versierd in het geel-rood-zwart van de Ugandese vlag en uit elke hoek kwam een luid getoeter. Ook was er een aantal Duitse en Belgisch vlaggen te bespeuren. Om de een of andere reden is het Ugandezen namelijk verboden de nationale vlag in hun bezit te hebben, dus OF je knutselt thuis zelf wat in elkaar, OF je loopt gewoon rond met de vlag van een ander land in de juiste kleuren. Natuurlijk werden in het stadion ook toeters, fluitjes, sambaballen e.d. verkocht in en om het stadion, dus genoeg herrie was gegarandeerd.

Na een aantal uur wachten begon de wedstrijd dan echt. De stilte na het eerste doelpunt van Nigeria was oorverdovend, maar de teleurstelling werd in de tweede helft omgezet in een groot feest, nadat Uganda twee keer met een strafschop scoorde. Minimaal een ervan was onterecht, maar goed, de Ugandezen waren helemaal blij. Toen de wedstrijd was beëindigd, vloog iedereen het veld op. Normaal gezien zou op zulke momenten traangas worden gebruikt, maar dit was zo’n beetje de eerste wedstrijd waarbij dat niet gebeurde, en uiteindelijk verliep alles redelijk geordend. Wel verscheen er een groot aantal ME-ers op het veld, maar die hebben uiteindelijk alleen maar staan kijken naar wat er gebeurde.

Bij het verlaten van het stadion werden we door een aantal mensen bedankt voor onze steun aan de Cranes, alsof wij persoonlijk hadden bijgedragen tot de overwinning.

Tsja, en dan moeten een heleboel mensen weer in de trein, die een capaciteit heeft van 480 passagiers… Een beetje beangstigend, want je weet nooit wat een mensenmassa in een opgesloten ruimte gaat doen, vooral niet nadat er een hoop alcohol is gedronken. Gelukkig was het opperhoofd van Rift Valley Railways zo aardig ons via een omweg (nl. de locomotief) de trein in te begeleiden, waar we (weliswaar staand) naast een open raampje de terugreis konden aanvaarden. Mzungu zijn heeft soms zo zijn voordelen ;-)

Tot zover Kampala. Je hoort weer van me als we terug zijn van vakantie!