Botanische races

Vorige week waren we al een dagje in Entebbe geweest (stad 35 kilometer verderop waar ook de luchthaven ligt); we hebben toen het animal rescue center/dierentuin bezocht, een soort opvangpark voor mishandelde en halfgestroopte Afrikaanse dieren. Erg mooi en groot opgezet, die dieren hebben het prima daar. En gisteren zijn we er weer geweest, deze keer voor een auto- en motorrace in de botanische tuinen. Aparte plek voor een autorace, maar het is toch echt zo.

Zelf zouden we nooit hebben bedacht hier naartoe te gaan, maar Chris L. vroeg of we er zin in hadden en ook Beatrice van de bieb was van de partij. En het werd een hele gezellige dag! Lekker om weg te zijn met een paar Ugandezen die niets van je willen (geen geld, geen relatie), gewoon vriendschappelijk met veel lachen en kletsen. Uiteraard kreeg je het onvermijdelijke ‘mzungu’-geneuzel naar je hoofd, maar nu ook met de vertaling van de rest van het verhaal erbij. ‘Mzungu’ klinkt niet altijd even aardig namelijk, hoewel het meestal niet verkeerd is bedoeld. Maar ja, waar ze het dan verder over hebben, is onduidelijk, omdat je gewoon een hoop Luganda-geklets hoort met ineens ‘mzungu’ er tussendoor. Dan weet je dat het over jou gaat, maar de rest is gissen. En nu bleek dat de meesten het gewoon leuk vinden dat je er bent. Of ze groeten je in het Luganda en verwachten geen antwoord, maar dat krijgen ze dan ineens wel en dat is lachen en wordt gewaardeerd.

Komisch moment toen er vijf kerels op een rijtje tegenover Mo stonden, te wijzen en te kletsen. Blijkt dat er een blanke actrice is in een of andere Nigeriaanse film die op haar lijkt. Ze dachten echt dat ze het was, dus we hebben het verhaal maar een beetje meegespeeld.

Uiteraard begon de race niet op tijd. Sterker nog: het motorgedeelte was niet echt georganiseerd en is afgelast (voor zover dat kan als het niet echt georganiseerd was). Het autogedeelte begon uren later; ten eerste omdat we in Afrika zitten en ten tweede omdat het ’s nachts heel hard had geregend en de truck met bier vast was komen te zitten in het parcours en losgetakeld moest worden… Maar goed al met al een ontzettend leuke dag, met iets te veel zon (verbrand) en vooral aangenaam verrast door de ongedwongenheid en oprechtheid van onze nieuwe collega’s en een Banda-bewoner die als journalist voor een van de nationale kranten werkt.