Twijfels

Na acht maanden bij BCDP en een beetje inzicht in de gang van zaken is het misschien niet zo heel gek dat de twijfel regelmatig toeslaat. Twijfel over de motieven van de mensen binnen de organisatie, twijfel over de duurzaamheid van BCDP, twijfel over het nut van alle workshops die we organiseren, twijfel over bereidheid van de mensen tot actie over te gaan, twijfel over de invloed die we als ‘programme advisor’ zonder autoriteit hebben op het programma, twijfel of de bevolking van Banda echt geholpen wordt door BCDP en twijfel over de weg die geld binnen de organisatie aflegt. Kortom, twijfel aan het nut van mijn aanwezigheid.

Nu is die twijfel niet zo heel erg, want mijn reden om me voor BCDP in te gaan zetten was om te weten hoe het is om voor een kleine, lokale NGO te werken. En inmiddels ben ik daar wel achter: ja zeggen en nee doen, vergaderingen die vaker niet door gaan dan wel (en als ze doorgaan minimaal een uur te laat beginnen), alles minimaal drie keer uitleggen op verschillende manieren, tot in het grootste detail aan toe, totale apathie omdat ‘er geen geld is’, de enorm trage manier waarop er wordt ‘gewerkt’. Ik heb er genoeg van! Ik wil gewoon lekker aan het werk zijn; van niets doen, wachten en hangen word je alleen maar moe!

Vandaar ook dat ik heb besloten me de maanden die me in Uganda nog resten niet uitsluitend met BCDP meer bezig te houden, maar ook andere dingen te gaan doen. Het waterproject bij de school van Alex is daar een voorbeeld van. Helemaal geen BCDP voor nodig! En gelukkig zijn er ook mensen die wel van actie houden: de ‘kralen’vrouwen uit B1 bijvoorbeeld, voor wie ik projectvoorstellen voor training aan het schrijven ben, en Robert Jan van SecondLife, een Nederlander die hier een bedrijf heeft opgezet dat uit Nederland tweedehands computers, printers etc. importeert, die hier laat opknappen en tegen een betaalbare, lokale prijs verkoopt. Er loopt een project om IT binnen scholen te promoten en ook worden regelmatig computertrainingen verzorgd waardoor lichamelijk gehandicapten de mogelijkheid krijgen een bedrijfje voor zichzelf te starten. Want gehandicapten, daar heeft de overheid geen tijd voor. Prima initiatieven, en dus ga ik kijken naar de mogelijkheden hem te helpen met het oprichten van een NGO, zodat het makkelijker is om fondsen te werven voor de training van gehandicapten.

Even voor de duidelijkheid: ik heb er zeker geen spijt van dat ik naar Uganda ben gegaan! Het is alleen niet helemaal wat ik er van had verwacht. Als ik niet was gegaan, had ik me over twintig jaar misschien nog afgevraagd hoe het zou zijn geweest: eeuwig zonde! Ik ga dus lekker verder, maar even op een andere manier dan gepland. En ondertussen buig ik me in de resterende uurtjes over de vraag: ‘Wat hierna?’. Geen tijd om me te vervelen dus… Zeker de komende tijd niet, want na komende week ben ik weer ‘even’ weg vanwege een tripje naar Rwanda met Nederlands bezoek. Voorlopig geen tijd voor een update op mijn blog dus.

Rwanda is momenteel veilig trouwens, dus maak je niet ongerust. Ik meld me over een paar weekjes weer!