Wat losse belevenissen

We hebben wel veel gewerkt de afgelopen weken, maar uiteraard hebben we ook nog wel tijd gehad voor een paar leuke dingen. Maar na een dag in Banda, de lange weg naar huis (nou ja, gemiddelde reistijd is ongeveer drie kwartier, maar toch) en wat te eten klaarmaken is het zo 21.00 en heb je niet altijd zin om nog eens uitgebreid een blogverhaaltje te gaan schrijven. Hieronder wat kleine belevenissen van de afgelopen tijd.

Klaas Kaas

Een paar honderd meter van huis ligt de Cheese Bar & Restaurant (voorheen een Ierse pub van de mevrouw in wiens huis we momenteel verblijven). Die hadden we nog niet uitgeprobeerd en na meer dan vijf weken plastic kaas vonden we dat wel eens tijd worden, kaasfondue in gedachten. Blijkt het een lokale bar te zijn met een kaart met een paar snacks (geen kaas te bekennen). We wilden al weg gaan toen ons de mzungu achter de bar opviel (die ons ook al had gespot). Bleek een Nederlander, Klaas. Klaas is niet alleen eigenaar van de Cheese Bar, maar ook van de kaasfabriek die is uitgeroepen tot de beste van Afrika. Daarnaast heeft ‘ie de beste kaasfabriek van Nederland (prijs daarvoor gewonnen) gehad, loopt ‘ie marathons, doet mee aan de amateur Tour de France en heeft twee keer de Elfstedentocht gereden. Zo vernamen we uit de woordenstroom die de twintig minuten die volgden over ons neerkwam. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn gebleven, hebben varkensvlees met knapperige frietjes en overheerlijke, zelfgemaakte mayonaise gegeten en bovenal een paar schoteltjes met overheerlijke oude kaas met tuinkruiden en paprika naar binnen gebunkerd die miraculeus tevoorschijn was gekomen. Daarnaast kwam ‘oude bekende’, rasta Yusuf, toevallig de tent binnen. Die hebben we eerder bij een jamsessie ontmoet met een stel vrienden en later bij een van de winkelcentra, waar we maar wat met hem en z’n vrienden zijn gaan drinken. Heel vage lui allemaal (zo stoned als een garnaal), beweren gidsen te zijn in de nationale parken in Uganda en Kenia. En beweren dat chimpansees dol zijn op marihuana. Hmmm. In elk geval zijn het allemaal relaxte lui die we nog wel eens tegen gaan komen. Klaas Kaas heeft half-half beloofd dat Yu een avondje mag komen DJ-en op de reggae night in zijn tent, want dat schijnt ‘ie ook te kunnen.

Aids-counseling

De guards bij onze compound, Raphael en Vincent, zijn erg OK om een praatje mee te maken aan het einde van de dag. Dus daar nemen we meestal wel de tijd voor. Laatst hadden we het met Raphael over leeftijd en toen ineens over aids. Een mooi moment om eens te kijken hoe veel mensen hier weten over aids, sex en condooms en met name de relatie tussen die drie zaken. En zo kwam het dat we onze eerste, officieuze aids-counselingsessie hebben gedaan. Mo wil hier iets mee gaan doen in Banda, maar wat precies weet ze nog niet. In elk geval was dit een goede oefening. We hadden verwacht dat mensen er moeite mee zouden hebben om openlijk vragen te stellen en over hun gedrag te praten, maar in dit geval bleek het helemaal niet lastig. Ook niet toen we een paar dagen later ook Vincent aantroffen die toch ook wel met wat dingetjes zat (hoewel ‘ie eerst zei trouw te zijn aan zijn twee vrouwen). De vragen kwamen vanzelf. Hele simpele soms, maar blijkbaar hier of niet mogelijk om te stellen, of de antwoorden zijn moeilijk om te vinden. Of je altijd een condoom moet gebruiken (of dat soms wel, soms niet ook OK is), of twee over elkaar niet veiliger is, of je van onthouding lichamelijke klachten krijgt (dit had een arts in het grootste ziekenhuis van Kampala beweerd!!!). Erg leuk ook weer, en vooral omdat ze oprecht dankbaar waren voor de informatie!

De mzungu

Blijkbaar leven er onder de Afrikanen toch wel vragen over de lichamelijke kenmerken van een blanke. Zo hebben al meerdere mensen me gevraagd wat die bruine vlekken op mijn arm zijn: muggenbulten? Nee, moedervlekken. ?? Nooit van gehoord. En hoe het komt dat mijn haar lang en blond is, en dat van Mo kort en krullerig. En wie van ons dan echt haar heeft en wie nep. Nee, het is allebei echt. Dat gaat er maar moeilijk in.

Casino Royale

Niet dat ik die in Nederland in de bios een Bond-film zou gaan kijken, maar beggars can’t be choosers en het is de enige beetje OK film die hier draait. Dus eerst lekker shoarma gegeten en toen een filmpje gaan pakken. Toevallig begint ‘ie in Uganda, dat is dan wel weer grappig. Goed entertainment wel, vooral omdat de Ugandezen het helemaal geweldig vinden als er iemand met zijn tanden op een ijzeren rand flikkert of wordt neergeschoten! Beginnen ze keihard te lachen :-) .

Geweldig, de scène waarin onze James om een martini vraagt:
Ober: “Shaken, not stirred?”
Bond: “Frankly, my dear, I don’t give a damn!”
Gone with the Wind meets Bond. Briljant :-) :-) :-)

New Vision

Tijdens de autoraces in Entebbe kwamen we Frank tegen, een journalist die ook in Banda woont en voor New Vision werkt, een van de twee nationale kranten. Voor de gein hadden we gezegd dat het wel leuk zou zijn als er een artikel over BCDP in de krant zou komen. Staat ‘ie vijf dagen later bij BCDP op de stoep voor een interview! Daar hadden we natuurlijk nooit op gerekend. Heeft ons uitgebreid geïnterviewd, foto’s gemaakt en ook Chris K. en een paar andere BCDP-ers gesproken. Hilarisch was het moment dat wij voor een foto bij een patiënt in de kliniek moesten gaan staan, maar er geen patiënt was. Daar hebben we een Bandese amateuracteur voor gebruikt :-) . Maar goed, blijkbaar werkt het hier zo dat je moet betalen als je een artikel in de krant wil hebben en dat zijn we natuurlijk niet van plan, dus uiteindelijk gaat er waarschijnlijk niks mee gebeuren. Soms vragen we ons alleen af hoe we nu weer in een situatie verzeild zijn geraakt. Je lacht je dood.