Weer een weekje werken

Drukke week, waarin ik was verstoken van internet en e-mail en alles wat met moderne technologie te maken heeft (behalve de laptop dan, zonder laptop ben je nergens). Veel te druk met andere dingen en bovendien was de BCDP-computer bezet door mensen die werk aan het doen waren dat ze het afgelopen jaar hadden moeten doen.

Voortgang geboekt met de jongens van Papo, de vuilnisophalers. Samen met Halima een plan de campagne bedacht, dat ik dit weekend verder moet gaan uitwerken tot een projectvoorstel. Het afvalprobleem wordt met de dag groter, maar we kunnen binnenkort toch wel tot actie over gaan, zo lijkt het. Voor alles wat je in het stadsdeel wilt gaan doen, moet je toestemming hebben van de chief van de gemeente (Kampala City Council), en die hebben we. Niet van ‘mijn’ chief (mijn aanstaande echtgenoot), want die blijkt overgeplaatst naar Ntinda, waar ik ‘m zowaar in het minizandweggetje naast mijn huis tegenkwam, maar van chief Ben, een heel geschikte kerel die waarschijnlijk ‘hoho’ is (homo, maar dat woord kennen ze hier, dus hebben we er iets anders op verzonnen). Maar ja, in Uganda wonen geen homo’s (zoals bijna nergens in Afrika), dus is hij gewoon hetero. Wij weten beter. Hij steunt in elk geval het afvalplan en dat is waar het om gaat, en Ben is ook nog eens leuk.

Verder heel hard bezig met het financiële verhaal. Afgelopen woensdag naar aanleiding van mijn actie van vorige week zaterdag een bestuursvergadering gehad over de ‘financial crisis’ waarmee we te kampen hebben. Het bestuur kwam zelf met een paar suggesties voor het verkleinen van de schulden, waaronder het opgeven van hun eigen toelage. Best een sympathiek gebaar. Minder sympathiek vond ik de manier waarop ze bijna alles bij de boekhouder neerlegden, hoewel dat alleen maar de boekhouder is, die weliswaar nogal lost was geweest de afgelopen tijd, maar op zich alle rapportages had gemaakt die nodig waren, en bovendien niks te maken heeft met het verdelen van geld. Hij zet het alleen maar op papier. Bovendien is er toch de Finance Committee, die rapportages controleert zodra deze klaar zijn? Nou, zo werd gezegd (en dat was toch wel de meest schokkende gebeurtenis van de afgelopen week): “In de Finance Committee zitten geen technische mensen, wij weten niks van cijfers.” WIJ WETEN NIKS VAN CIJFERS????????? Wat DOE je dan in dat comité????? Dat is net als een fietsenmaker die geen banden kan plakken! Bovendien, Mo en ik zijn ook geen experts (sterker nog, ik ben ooit bijna blijven zitten op economie twee), maar halen zo allerlei rare dingen uit de overzichten. En de ex-penningmeester (een oudere man voor wie iedereen hier respect heeft omdat hij een oudere man is en ouderen verdienen respect) begon steeds meer te zweten en zenuwachtig om zich heen te kijken toen we kritische vragen stelden. Ook wij respecteren ouderen, maar zullen ook niet nalaten om gewoon dingen aan te zwengelen, daar zijn we mzungus voor. Al met al een groot deel van de week bezig geweest met praten over cijfers, kijken naar cijfers, dromen over cijfers, invullen van cijfers in uitgebreide Excel-overzichten (waaruit blijkt dat de boekhouding nog minder klopt dan we dachten) en herorganiseren van cijfers om te proberen de schulden wat minder te laten lijken. En het is heel gek, maar het lijkt gewoon alsof wij de enigen bij BCDP zijn die zich druk maken over de situatie! Je moet iedereen de hele tijd achter zijn broek aan zitten, alles tien keer vragen, daarna drie keer controleren, iedereen wijst naar elkaar, niemand neemt eigen verantwoordelijkheid. Net een stel kleine kinderen is het, doodvermoeiend. En het is niet zo dat het alleen bij BCDP zo werkt; Jiske heeft met precies de zelfde dingen te kampen bij Kawempe Youth Centre. Het scheelt dat je je frustraties met elkaar kunt delen, maar soms is het echt te veel. En dan ga je gewoon zonder iets te zeggen weg en merken ze wel wanneer je je weer meldt, en vanzelf schelden op iedereen die ook maar een teen scheef zet. Een klein cadeautje voor jezelf kopen helpt soms ook.

Naast afval en financiën ook bezig geweest met een vragenlijst voor de inwoners van B1 over de medische voorzieningen in de zone. Mariël (zie Persoonlijke ontmoetingen) beschikt over fondsen voor het opzetten van een kliniek, maar daarvoor moet wel worden bekeken waar precies behoefte aan is en waar het bij de bestaande klinieken aan schort. Aanstaande maandag met John Moro, een van de community development workers (die we nodig hebben voor vertaling naar het Swahili), lekker B1 in om mensen te ondervragen.

Donderdag in nette kleren (hoewel in broek, dus ECHT netjes is dat niet als vrouw) naar het Ministry of Health voor een ontmoeting met Emmanuel Otaala, de Minister of State of Primary Health Care. Alsof je bij Hans Hoogervorst langs gaat (of wie er momenteel ook op die post zit in de spannende nieuwe Nederlandse regering). Gewoon een papiertje invullen, even wachten en dan kun je een gesprek met de goede man hebben. We waren wel geïntroduceerd door iemand die hem kent, maar toch. Uiteindelijk niet heel veel wijzer geworden en doorverwezen naar een paar andere belangrijke mensen binnen het ministerie als het gaat om hiv/aids en water/sanitation, maar we mogen ‘m altijd bellen :-) En het mooiste is nog dat meneer Banda erg goed kent, want hij heeft er zelf tot 1998 gewoond.

Verder een nieuwe wasserette gevonden in de persoon van de schoonmaakster bij BCDP. De echte wasserette was dicht, dus het wasgoed maar meegenomen naar Banda, waar ik Annet er mee kon verblijden. Ze moet in haar eentje twee kleine kinderen opvoeden (man is er vandoor) en verdient bij BCDP omgerekend vijftien euro per maand, dus kan een extra’tje best gebruiken. Als je zag hoe ze liep te stralen na de anderhalve euro die ze had verdiend, dan begrijp je wel dat ik voortaan altijd naar haar toe ga. Het is heel gek, maar het lijkt wel of je naarmate je hier langer zit steeds meer doordrongen wordt van het feit dat het hier voor heel veel mensen echt om overleven gaat. Armoede en ellende is er overal om je heen, maar in sommige gevallen breekt het echt je hart. Zoals bij Bosco, de zoon van Alex (zie Persoonlijke ontmoetingen). Hij is een van een aantal gehandicapten in Banda. Voor gehandicapten zijn er geen voorzieningen. De regering doet er niets aan, en veel mensen zijn zelf te arm om zich er druk over te maken. Bosco (nu twintig) heeft op zijn derde meningitis (hersenvliesontsteking) gekregen, en is sindsdien half verlamd, spastisch en het grootste deel van zijn spraakvermogen kwijt. Hij zit de hele dag thuis een beetje te zitten, want wat moet hij anders? Een droom van Alex is om bij zijn school een beroepsopleiding op te zetten, zodat gehandicapten in elk geval een manier hebben om in hun eigen bestaan te voorzien. Een klein begin is al gemaakt: er zijn twee gehandicapte kleermakers die schooluniformen maken (zie foto) voor de driehonderd (veelal getraumatiseerde wees-)kinderen die op ons af kwamen stormen toen we vrijdag een bezoekje brachten aan de school. Bij sommigen zie je al het oorlogsleed in hun ogen, anderen pakken je vast en laten je niet meer los, of strelen voortdurend je arm. Maar stuk voor stuk zijn ze ontzettend blij met het beetje aandacht dat je ze kunt geven.