“Hier gebeurt nooit wat”

’s Middags even wat drinken bij City Café, een leuke lokale tent in de stad. Edith is onderweg, totdat ze opbelt om te zeggen dat we in geen geval naar de andere kant van Kampala Road mogen in verband met rellen bij de universiteit. De docenten staken al enkele dagen omdat ze een hoger salaris willen en de studenten hebben besloten een tegenactie te beginnen; ze hebben immers collegegeld betaald. Dergelijke dingen gebeuren blijkbaar wel vaker en verspreiden zich soms razend snel, zodat je je ineens midden in de chaos kunt bevinden. Het beste is dan om een taxi naar huis te nemen; de ramen en deuren kunnen dan dicht zodat je in elk geval veilig bent tegen het traangas dat de politie gebruikt. De VN, Britse en Franse ambassade hebben voor dergelijke gevallen een sms-netwerk opgezet zodat iedereen snel op de hoogte is van het laatste nieuws. De Nederlandse ambassade is meestal niet echt op de hoogte van wat er gebeurt. Snel nog ons kopje thee opgedronken (bij het café is niets te merken) en op een boda naar huis. Wat enger is (de boda of de rellen) weet ik eigenlijk niet.

Rond drie uur ’s nachts abrupt uit mijn slaap gerukt; er klinken erg dichtbij vijf schoten, die van een dronken bewaker verderop op de compound blijken te komen. Fijn om achter een muur te wonen, maar die biedt natuurlijk weinig bescherming tegen de idioten die er zich bevinden.

Door deze incidenten voel ik me zeker niet onveilig in Kampala, maar de opmerking van de meneer van de ambassade schoot wel even door mijn hoofd: “Hier gebeurt nooit wat”.