Doc Stock en Koninginnedag

In een van mijn van mijn vorige blogjes liet ik iets vallen over een hoestje en dat dat vast wel tbc zou zijn. Omdat een aantal van jullie zich over dat hoestje meer zorgen leek te maken dan ik zelf en ik iedereen gerust wil stellen, ben ik maar even verstandig geweest en heb mezelf naar de dokter gesleept. Samen met Mo (wel zo gezellig), want die deed al een week lang niks dan slapen en op de wc zitten, ook niet helemaal zoals het hoort dus.

Natuurlijk ga je als mzungu niet naar de kliniek van BCDP (behalve dan voor een simpel malariatestje), want dat zou wel eens gelijk kunnen staan aan zelfmoord, met die bebloede watjes die er vaak rondslingeren. Nee, als mzungu, Indiër en gegoede Ugandees ga je naar The Surgery, een praktijk geleid door dokter Stockley waar ook nog een paar lokale artsen rondlopen. Doc Stock is een oudere man, op en top Brits, en zit hier al een jaar of 25. Hij weet alles van tropische ziektes, met name over malaria. Een zaterdagmiddag bij The Surgery is even schrikken. Schrikken van de enorme efficiëntie van het geheel. Op het ene moment zitten er nog tien mensen in de wachtkamer, het volgende is de ruimte leeg. De Nederlandse huisartsenpraktijk kan er nog wat van leren! Je wordt ontvangen door een van de twee receptionistes, er is een lab aanwezig waar alle ‘lichaamsvloeistoffen’ (om ze zo maar even te noemen) meteen worden getest door bekwaam personeel, er loopt een radioloog rond, een stuk of drie verpleegsters en aan het einde van de rit is er de caissière. Voor wie moet wachten op een labresultaat liggen er lokale versies van de Story en Privé, en verder bevinden zich op het terrein een Tea Room en een kapper.

En dan zit je bij de dokter braaf te vertellen dat je NIET in het Victoriameer hebt gezwommen die twee keer dat je er was, vanwege het bilharziagevaar, en vindt hij dat maar stom.Je moet gewoon lekker zwemmen daar, en na een week of acht even bij hem langskomen voor een testje. Mocht je dan iets blijken te hebben, dan neem je een paar pilletjes, en klaar is Kees… Maar goed, geen bilharzia. Wat voor werk ik deed, en waar. In Banda, in een SLUM? ‘Dreadful. Awful. TERRIBLE!’ Wie wil daar nou werken… En kom je dan ook wel eens bij die mensen thuis?! Uh, ja, natuurlijk… En waar ik woon. Nee, in Ntinda staat geen chemische fabriek, dus dat kan het ook niet zijn. Maar ik ben natuurlijk nog nooit op zo’n hoogte geweest (1000 meter)? Uh, twee jaar lang op 1500 meter, en de week die ik op 4500 meter heb gezeten ben ik ook niet ter aarde gestort. Oh. Toch maar even bloed testen (dus een roddelblaadje lezen, want de resultaten laten even op zich wachten). En ik blijk voor het een of ander een waarde van 24 te hebben, terwijl nul tot tien normaal is. Dus dat ik voor alle zekerheid toch maar een röntgenfoto moet laten maken. Dat kan dan net weer niet bij The Surgery, dus op maandag even bij het fotolab langs en snel terug naar doc. Waar blijkt dat er helemaal niets aan het handje is, mooie foto, geen paniek. Tsja, misschien zijn het gewoon de uitlaatgassen?! Lijkt me zeer logisch, maar goed, het is allemaal helemaal gecheckt en in orde (evenals de plek op mijn been, die geen ziekte van Lyme blijkt te zijn, hypochonder dat ik ben). Oh en ook Mo is helemaal in orde!

Meteen door naar de Koninginnedag-borrel bij Joke, de ambassadrice. Die in een gigantische villa met natuurlijk een heel mooie tuin woont. En een band heeft ingevlogen vanuit Nederland voor wat lekkere Caribische muziek. En dan begint het, de lichtelijk asociale, maar o zo fijne schranspartij: poffertjes (inclusief poedersuiker en roomboter; een uur daar voor hadden we nog zitten watertanden bij de gedachte alleen al), drop, bitterballen, verse haring, stokbrood met zalm… Tussendoor natuurlijk ook nog een beetje gesocialized met deze en gene, al moet ik toegeven dat mijn blik toch wel vaak afdwaalde naar de dienbladen met lekkere dingen. En daar was ‘ie dan ineens weer, Doc Stock! Deze keer ‘in burger’, met achter elk oor een Nederlands vlaggetje en een tulpensticker op zijn voorhoofd. Kan ik ‘m ooit nog serieus nemen of zal ik de volgende keer toch maar gewoon naar de BCDP-kliniek gaan?!

Rond half twee rol ik, misselijk van alle door elkaar gegeten hapjes weggespoeld met niet zulke denderende witte wijn, m’n nest in. Helemaal niet verkeerd, Koninginnedag in Uganda...