Vrouwendag

Misschien is het in Nederland ongemerkt voorbij gegaan, maar donderdag 8 maart was het Internationale Vrouwendag, een feestdag hier in Uganda, dus lekker een dag vrij! Wat niet betekent dat het een dagje bankhangen was. Om acht uur al van huis vertrokken naar Kololo Airstrip, waar een grote happening plaatsvond. Kololo Airstrip is de privé-landingsbaan van president Museveni, midden in de stad, waar voor deze speciale gelegenheid allerlei militaire parades op het programma stonden en daarnaast een tentoonstelling van een variëteit aan lokaal vervaardigde kunstnijverheid. En dat was waar het me om ging: ook de vrouwen uit B1 in Banda hadden op deze markt enkele stands waar hun kralenproducten werden verkocht. Momenteel wordt er gewerkt aan een website voor de vrouwengroep, en daarvoor waren nog foto’s nodig, dus die was ik van plan te maken.

Mo en ik waren de enige mzungu’s, dus vielen erg op, vooral tussen al die militaire uniforms en grote geweren. De dames van B1 waren er zelf ook op tijd en druk bezig hun kraampjes zo goed mogelijk in te richten. Een uitgelezen gelegenheid tot het maken van foto’s, want het gewone publiek mocht ’s middags pas komen, terwijl wij al voor de drukte aan de slag konden. Onze fotosessie werd echter verstoord door een paar beveiligingsmannetjes die ons er op wezen dat we geen badge hadden, en die heb je toch echt nodig om je op het terrein te begeven. Bovendien waren fotocamera’s niet toegestaan, dus of we die weg wilden stoppen. Aanvankelijk leken we er mee weg te komen door het verhaal te verdraaien naar de mooie kralenkettingen en –armbanden die er te koop waren, en of meneer de beveiligingsambtenaar niet een vriendin had om die aan te geven, het was tenslotte Vrouwendag?! Hij trapte er in en we waren veilig. Voor drie minuten. Toen er een nieuw menneke langs kwam met de zelfde opmerking. Alleen was dit mannetje er een van het type dat zichzelf heel erg belangrijk vindt, en we moesten toch ECHT met hem meekomen naar een grote groene tent, waar een opperbeveiligingsmeneer langs kwam om ons te vertellen dat camera’s bij dergelijke gelegenheden toch echt verboden zijn. Dat begrepen we zelf natuurlijk ook wel, hoewel het nergens stond aangegeven en we zonder problemen door de bewaking waren gekomen, maar uiteraard hielden we ons van de domme. We moesten ER UIT. Dus na een half uurtje leek ons Vrouwendag-avontuur al weer afgelopen, maar je begrijpt dat we dat niet zomaar lieten gebeuren. Buiten de airstrip werd de discussie voortgezet. De fout van de beveiliging werd toegegeven, maar dat nam niet weg dat camera’s verboden waren, dus als we weer naar binnen wilden, dan moesten we onze toestellen inleveren. Wat we zeker niet van plan waren, want dan weet je zeker dat je het nooit meer terug ziet. Maar we waren ook vastbesloten weer naar binnen te gaan, en dat werd gezien de camerakwestie natuurlijk lastig. Voor het eerst hebben we echt stampij staan trappen (niet echt heel slim met honderden gewapende militairen op het terrein, maar ze vroegen er om, het waren arrogante kwasten die zich alleen maar vastklampen aan ‘this is the law’), totdat er vijf bewakingsmeneren om ons verzameld waren en we er nog steeds niet uit waren. Eventueel was het wel mogelijk dat we onze camera’s lieten ‘clearen’, dan mocht je er wel mee naar binnen. Nou, doe dat dan maar, waar is die tent voor de clearance?? Nou, dat was State House in Nakasero, of we dat kenden? Ja hallo, State House, dat is het Witte Huis van Uganda, en daar gaan we nu zeker niet naar toe! Het leek een gebed zonder einde te worden, totdat een Idi Amin-achtig type zich ermee ging bemoeien, ene Messias. Nou, onze Messias werd ‘ie wel. Hij had namelijk de volgende oplossing: jullie gaan naar binnen, jullie krijgen deze jongen, Moses, mee als escort, jullie mogen een uur lang foto’s maken van alle kraampjes (niet van de militairen uiteraard) en dan moet je weg zijn. Prima plan, al leek Moses daar anders over te denken, want hij keek er niet echt gelukkig bij. We hebben ‘m meteen gewaarschuwd dat het waarschijnlijk het langste uur uit zijn leven zou worden, met Mo en Flo op stap is best een taak, maar uiteindelijk kwam het allemaal goed en heeft hij zich nog best vermaakt.

Toen het uur (inclusief twintig minuten extra tijd, gul door Moses geschonken) ten einde was, werden we weer vriendelijk doch zeer dringend verzocht op te rotten, maar dat kwam deze keer niet door ons, maar door de president, die zo nodig ook langs moest komen. Dus voor de tweede keer werden we bijna het terrein af gebonjourd, maar alleen maar tot buiten de kraampjes deze keer. Daar hebben we toen geduldig gewacht tot mister president voorbij kwam lopen, uiteraard strak in pak (het was slechts een graad of dertig) en inclusief de belachelijke safarihoed waarmee ‘ie altijd op foto’s staat. Echt NIET indrukwekkend, eerlijk gezegd zag ‘ie er een beetje uit als een oude seniele vent, maar toch, het is de president (die hier al VEEL te lang aan de macht is en allerlei rare en enge dingen doet en krampachtig probeert aan de macht te blijven, tot grondwetswijzigingen aan toe; kortom: het prototype Afrikaanse president) en die hebben we toch wel vanaf drie meter afstand gezien. Hij heeft ons zeker ook gezien, want toen zijn blik onze richting op ging, werden z’n ogen ineens grote bollen, waarschijnlijk door het fel witte licht dat van onze huid af straalde. Helaas zijn we niet voor de thee uitgenodigd, wat toch wel een van onze doelstellingen is voor het jaar dat we hier zijn, vanwege het mooie verhaal dat dat ongetwijfeld oplevert. Na dit ‘hoogtepunt’, dat in geen geval viel te vergelijken met de speech van Nelson Mandela aan de universiteit in Johannesburg die ik ook heb mogen bijwonen, hebben we ons geheel vrijwillig naar de uitgang begeven, Messias nog even bedankt (geprobeerd ‘m op de foto te krijgen, maar dat lukte natuurlijk niet, met militair uniform aan) en op pad gegaan naar het ‘miepencentrum’ (het Opus Dei-centrum waarover ik een paar maanden geleden schreef) om daar een ontzettend gezellige middag door te brengen met allemaal leuke vrouwen. Een aanrader, Women’s Day, zouden ze in Nederland ook moeten invoeren!

Oh ja, op de foto’s staan (om redenen die duidelijk moge zijn) alleen een heleboel kralen (gemaakt van papier) en vrouwen uit B1 (en escort Moses natuurlijk).