Terug naar de dagen van Idi Amin?

Geloof het of niet, ik ben in een nacht tijd veranderd van een mzungu in een mayindi! De berichten over de rellen in Kampala afgelopen donderdag hebben ook het Nederlandse nieuws gehaald heb ik begrepen, maar voor diegenen die het hebben gemist volgt hier een verslag, inclusief het verhaal van ooggetuige Maureen en wat foto’s uit de krant.

Tijdens de Amin-dagen waren de verhoudingen tussen de Ugandezen en de Indiërs hier al niet zo denderend (vooral omdat de Indiërs in tegenstelling tot de Ugandezen goed kaas hadden gegeten van handel drijven en daarnaast hun Afrikaanse landgenoten als voetveeg en respectloos behandelden), en toen Idi droomde dat hij de Indiërs het land uit gooide, besloot hij dat de volgende dag ook maar meteen te doen.

Wat de dromen van Museveni precies zijn geweest zal waarschijnlijk bij gissen blijven, maar de kans is groot dat enorme plantages van suikerriet onderwerp ervan zijn geweest. Want Musi heeft besloten dat hij een deel van Mabira Forest, een uniek gebied van 300 vierkante kilometer inheemse flora en fauna waar veel ecotoerisme wordt bedreven, voor het verbouwen van suikerriet wil afstaan aan de door Indiërs geleide Mehta Group. Detail hierbij is dat de overheid een aandeel van 51% in deze groep heeft, en dus financieel meer baat heeft bij de productie van suikerriet dan een paar rondwandelende locals.

Een groot aantal Ugandezen ziet de stap van Museveni als verraad aan de Afrikanen, omdat de Indiërs eerst al de economie van hen hebben afgepakt, en nu ook nog hun natuur. En als je dan boos bent, organiseer je een demonstratie gericht tegen de overname en tegen de Indiërs die vervolgens zo uit de hand loopt dat een man wordt gestenigd met de dood als gevolg :-( Je kunt je afvragen waarom de woede niet op de president wordt richt, want die doet tenslotte het aanbod, maar blijkbaar speelt er onderhuids al zo veel rondom het onderwerp Ugandezen – Indiërs dat dit de enige logische stap leek. Uiteindelijk stond het hele oude gedeelte van Kampala zo’n beetje in vuur en vlam, werd er met traangas en kogels geschoten met twee dode demonstranten als gevolg en probeerden wanhopige Indiërs (die in dat deel van de stad geconcentreerd zijn) vanuit hun winkel, tempel of restaurant geholpen door de politie een veilig heenkomen te zoeken.

Net die ochtend bedacht Mo dat het wel handig was een video’tje te scoren voor de aidsworkshop van zaterdag, en ging (uiteraard onwetend) met Chris op weg naar de andere kant van de stad, via Old Kampala, waar de gewelddadigheden inmiddels een hoogtepunt bereikten. Onderweg begonnen medereizigers al een beetje zenuwachtig te praten (in het Luganda) en naar haar te kijken, maar toen ze uitlegden dat er in de stad op Indiërs werd gejaagd, was ze redelijk opgelucht, want ze is tenslotte een mzungu. FOUT gedacht! Want het kon wel eens zijn dat ze ondanks een hele blanke huid en rode korte krullen werd aangezien voor een Indiër (mayindi)…. Intussen kwam New Taxi Park (midden in het probleemgebied) in zicht, en voelde Mo zich ook niet meer helemaal (of eigenlijk: helemaal niet) op haar gemak. Op advies van haar medereizigers zijn Chris en zij uitgestapt en op zoek gegaan naar een special hire (taxi) die haar snel uit het centrum heeft weg gereden.

Ondertussen zat ik gewoon hard te werken aan een projectvoorstel in Kabira Country Club, een duur hotel (uiteraard met Indiase eigenaar) in Bukoto, de wijk naast Ntinda, waar behalve wat nerveus rondrennende mannetjes en gesloten hekken helemaal geen vuiltje aan de lucht was. Het leven in een buitenwijk van Kampala is zo gek nog niet, al werd ik de vrijdagochtend in het taxibusje op weg naar Banda toch wel ‘mayindi’ genoemd. De eerste natuurlijk blonde mayindi van Kampala ;-)