Weer wat stappen dichterbij….

Na een hectische maar zinvolle week zijn er weer wat vragen beantwoord, euro’s verdwenen aan dingen om mee te nemen en heeft m’n enthousiasme over mijn vertrek een hoogtepunt bereikt. Dit vertrek staat gepland voor 29 oktober; hoewel niet het goedkoopste denkbare ticket zijn weg naar mijn mailbox heeft gevonden ben ik toch niet ontevreden over de gemaakte deal met British Airways. In elk geval is er nu een datum waarvóór alle regelzaken moeten zijn afgerond.

Verder is de laatste officiële trainingsdag inmiddels achter de rug. Deze bestond uit een door de deelnemers georganiseerde mix van praktische oefening, het vergaren van nuttige informatie over onder andere microfinanciering, nadenken over allerlei vervelende situaties die te maken hebben met armoede en ellende die je tegen zult gaan komen en de valkuilen die voor jou op de loer liggen. Dit alles afgesloten met champagne, certificaten en cadeautjes en een lekker etentje in een Nepalees-Tibetaans restaurant in hartje Amsterdam (met enkele vergane stukjes ananas).

Als klap op de vuurpijl afgelopen vrijdag een borrel met de (bij ons) inmiddels beroemde Edith en Reinier, een stel dat begin 2005 voorgoed naar Uganda is vertrokken en daar behoorlijk aan de weg aan het timmeren is. Edith heeft nog steeds een adviserende rol bij BCDP, en kon Maureen en mij meer vertellen over de werkzaamheden waarmee we ons bezig zullen gaan houden. In mijn geval (water en latrines, weet je nog wel…) zal het vooral gaan draagvlakvergroting onder de inwoners van Banda. Niet iedereen in de wijk voelt zich even betrokken bij de projecten die door BCDP worden uitgevoerd, waardoor de projecten minder kans van slagen hebben. Het is dus de bedoeling de neuzen van de mensen die nu elkaar als schuldigen aanwijzen de zelfde kant op te gaan krijgen. En dit dan gerelateerd aan de problemen met de watervoorziening en de latrines.

Ook een stuk wijzer geworden op praktisch gebied: de eerste week hebben we asiel aangeboden gekregen bij Edith en Reinier, om op ons gemak (in Afrikaans tempo) wat zaken te regelen. Zo worden we gekoppeld aan een makelaar en gaan we met hem op zoek naar geschikte woonruimte, gaan we proberen een bankrekening te openen om niet belachelijk veel geld aan commissie te verliezen bij het wisselen van traveler’s cheques en worden we geïntroduceerd in Banda, waar Edith inmiddels een grote bekende is. Van onze voorgangers hebben nog wat spullen geërfd, dus een bed hebben we in elk geval al. Heel erg lief en prettig allemaal!

En daarnaast is DE GROTE VRAAG waarmee we zaten beantwoord. Volgens de boekjes is er namelijk geen contactlensvloeistof te koop in heel Uganda (het is maar waar je je druk om maakt….) en een bril is voor ons geen optie, dus zouden we een voorraad voor een jaar moeten meenemen. Een aanslag op het gewicht dat we aan bagage mogen meenemen natuurlijk. Maar nee: er is WEL contactlensvloeistof in Uganda, werd ons BIJNA verzekerd en mailen met een opticien gaf definitief uitsluitsel. Wel ‘at a price’, want één lullige fles vloeistof kost een dollar of 16….. Nou ja, je kunt niet alles hebben.

Met alle details van visumaanvragen zal ik je niet lastigvallen, neem maar gewoon aan dat het veel gedoe is en veel tijd en geld kost. We zien wel. In elk kun je het verlengen van je visum combineren met een weekje vakantie in Kenia of Rwanda, dus dat is wel een aardige bijkomstigheid. ‘Rwanda’, hoor ik je denken…. Ja, dat klopt. De genocide is al lang voorbij en het land schijnt veilig en daarnaast het groenste en meest bergachtige land van Afrika te zijn, dus zeker de moeite waard om te bezoeken. Je hoort het wel als het zo ver is!