De Ugandese meubelboulevard

Niet alleen in Nederland kun je op tweede kerst- of paasdag op een meubelboulevard rondhangen. Kampala kent zeker een stuk of vijf mogelijkheden, en die zijn 365 dagen per jaar open van zonsopgang tot –ondergang. Heel gemakkelijk direct aan de doorgaande weg gelegen. Natuurlijk zijn er ook gewone winkels waar je meubels kunt scoren, maar er gaat niets boven een middag neuzen tussen de spullen die in kleine werkplaatsjes ernaast worden gemaakt en heftig onderhandelen over de prijs.

En aangezien we binnenkort gaan verhuizen, zijn we (Mo, ik en Jiske, die op eerste kerstdag is aangekomen en ook in Kampala als vrijwilliger aan de slag gaat, maar niet bij BCDP) afgelopen week meerdere malen tussen de bedden, banken en bijzettafeltjes gesignaleerd. Een dag werden we vergezeld door Chris L., die niet alleen voor de gezelligheid mee was, maar ook om te helpen pingelen, want als mzungu word je vaak genaaid waar je bij staat. Helaas hebben we die dag niets naar onze gading kunnen vinden. Dat kwam waarschijnlijk omdat Chris ons had meegenomen naar Bwaise. Daar zijn de dure meubelen te vinden, de meeste erg glimmend, middenbruin, zeer pompeus en voorzien van allerlei krullen en versierselen. Oftewel: alles wat Ugandezen mooi vinden was er te vinden, maar Ugandezen hebben, zo is gebleken, duidelijk een zéér andere smaak dan de gemiddelde mzungu, en het ene meubel was nog erger dan het andere. Overigens heb je nog nooit zo veel bedden bij elkaar gezien, maar natuurlijk was dat ene, onbewerkte, lichthouten exemplaar in geen velden of wegen te bekennen. Dus onverrichter zaken thuisgekomen.

Gelukkig hadden we eerder Ggaba Road (zie foto, de Kampala-skyline op de achtergrond) ontdekt, en daar zijn we de tweede dag naartoe getogen. Hoewel er niet echt iets te vinden was dat ik voor mijn eigen, ‘echte’, niet-tijdelijke huis zou uitzoeken, was dit toch meer waarnaar we op zoek waren: gammele rieten kastjes en tafeltjes, minder grote plofstoelen, en ook niet-middenbruine bedden. Bovendien ook prijzen die iets vriendelijker zijn voor de smoezelige mzungu-vrijwilliger. Ik bespeur enige samenhang tussen deze twee zaken.

In elk geval kwamen we hier wel tot kopen, en dus ook onderhandelen, wat een groot deel van de tijd in beslag nam. Na zo’n anderhalf uur afdingen, afwachten (zittend op de bank), lief lachen en smeken dan uiteindelijk toch een resultaat behaald om trots op te zijn: een bank, een bed, vier bijzettafeltjes, twee boekenkastjes en een kastje (niet allemaal voor mij, don’t worry!) voor omgerekend honderd euro. Nu alleen nog ‘even’ vervoer naar huis regelen en klaar is Kees. Ook dat onderhandelen duurde langer dan ons lief was, maar voor nog eens tien euro (in plaats van de vijfentwintig waarmee de ssebo – man, kerel, meneer, een heel handig woord - begon) werd de hele bups naar de andere kant van Kampala vervoerd, ook weer een belevenis maar uiteindelijk is alles heel op de bestemming aangekomen. In het midden van de foto zie je de volgeladen pick-up, inclusief laadmeneertje bovenop, wegrijden.

Wordt vervolgd als alles op z’n plek staat!

Overigens zie je rechts onder een minibusje/taxi wegrijden, dat zijn dus de gammele dingen waarmee we ons meestal door Kampala voortbewegen. Ook hierbij is het vaak onderhandelen over de prijs; als mzungu betaal je meestal toch wel meer dan een Ugandees en daarbij hebben we ons inmiddels neergelegd (meestal is het verschil ongeveer vijftien eurocent), maar soms gaat het om het principe. Op weg naar Bwaise werd Chris laaiend omdat we 300 shilling meer moesten betalen dan iemand die nog eerder was ingestapt dan wij, maar de geld-ssebo was niet te vermurwen. Eerder vorige week probeerde zo’n kerel ons 1000 te laten betalen voor een ritje dat nooit meer is dan 700, dus we hebben de bus stil laten staan totdat we ons wisselgeld terug hadden. In dergelijke gevallen gaan de rest van de passagiers zich er ook mee bemoeien, en die staan dan altijd aan de kant van de medepassagier. Een iemand bevestigde dat de prijs inderdaad 700 was, een ander dacht dat die kerel ons op een hele andere plek dan waar we moesten zijn uit het busje had gegooid; iedereen was ermee bezig. En toen puntje bij paaltje kwam, kregen we ons geld terug. Overigens gaat het meestal wel goed, je weet hoe veel een ritje ongeveer kost en de meeste geldmannetjes laten je gewoon het zelfde betalen als een local. Er zijn er alleen een paar bij die het voor de rest verpesten.

Er zijn trouwens erg ambitieuze plannen voor het bussysteem: het is de bedoeling dat er vanaf februari geen minibusjes meer rijden, maar gewone bussen, die dan ook bij echte haltes stoppen en niet overal waar je maar wilt. Chris K. is het hier heleMAAL niet mee eens: dat betekent dat je dan een stuk moet lopen naar of van een halte! Echt te belachelijk voor woorden vindt ‘ie. Chris L. ziet het daarentegen wel zitten, want iedereen betaalt de zelfde prijs, net als in Europa, dus mzungus kunnen niet worden benadeeld. In elk geval klinkt het nogal onwaarschijnlijk allemaal, een aantal bussen die de duizenden minibusjes moeten gaan vervangen. We gaan het zien.