Huuske

Ergens eind november eindigde mijn stukje over de huizenjacht met de mededeling dat het zou worden vervolgd, maar tot op heden is dat er een beetje bij in geschoten… In elk geval: alles met dat bewuste flatje is goed gekomen (toch zeker met de Afrikaanse werkwijze in gedachten..), en sinds een week woon ik er ook daadwerkelijk! Adres kan ik niet geven, eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wat dat zou moeten zijn, want alleen grote straten hebben hier namen. De route is min of meer als volgt: tweede palmboom links vanaf de verharde weg (bij de Shop ’n Save supermarkt, de zandweg in), dan als je de kerk ziet weer naar links en dan is het aan het einde van het zandpad (voorbij de matokebomen) aan de rechterkant. Zie bijgaand beeldverhaal voor de daadwerkelijke route, gezien vanaf Ntinda Stage. Ntinda Stage is het centrale punt van de wijk Ntinda (waar ook Edith en Reinier wonen, op ongeveer een half uur lopen of vijf minuten op de boda), en Ntinda ligt eigenlijk weer vlak bij Banda, dus de reistijd zou theoretisch gezien in elk geval aanzienlijk korter moeten zijn dan vanuit Nakasero. Tot nu toe wijst de praktijk uit dat dat nog best tegenvalt, maar misschien heb ik gewoon een paar keer pech gehad. Op zondag en ’s avonds is het in het centrum van Kampala redelijk uitgestorven, maar Ntinda is altijd een levendige wijk, met een kleine markt, cafétjes, kleine winkeltjes en restaurantjes. En een heeeeeele grote supermarkt (met helaas meer huishoudelijke artikelen dan levensmiddelen) voor als je geen zin hebt om over de prijs van anderhalve banaan te onderhandelen. Het stukje Ntinda waar ik woon (Kisaasi) is trouwens erg Afrikaans zoals je kunt zien, heel erg leuk! Behalve de kerk dan; er zijn er twee op steenworp afstand en de mis van de ene begint op zondag om 7 uur met uitbundig gezang…

De verhuizing zelf vond heel strategisch (ahum) op 1 januari plaats, dus ergens tegen 15.30 ging de eerste rit van Edith en Reinier de goede richting op. Aangezien Edith en Reinier zo’n beetje het centrale punt voor de ICA-vrijwilligers in Kampala zijn (ze wonen hier nu een kleine twee jaar en hebben in die tijd heel wat mensen zien komen en gaan), wordt hun staff quarter misbruikt als opslaghok van allerlei spullen die door onze voorgangers zijn achtergelaten, en hun auto in de strijd gegooid om al die troep weer een nieuw onderkomen te geven. Wel heel fijn natuurlijk, want onder de erfenis bevonden zich onder andere een koelkast, matras, tafel en wat keukenspullen, zodat niet alles nieuw gekocht hoefde te worden. Er zijn overigens wel gemeubileerde huizen te huur, maar niet voor mzungu-vrijwilligers met een beperkt budget die de donaties van hun vrienden, familie en kennissen niet willen misbruiken om er zelf al te comfortabel bij te gaan zitten. Hoewel het hier zeer zeker niet slecht toeven is en er zelfs een kamer is voor logés… De rest van de inboedel is gescoord op Ggaba Road en bij een klein timmermanszaakje verderop. De gordijnstof komt uit een winkeltje met heel veel kleurige Afrikaanse stoffen in de stad en is tot (soort van) gordijn gemaakt door het naaimeneertje in Banda. Een boost voor de lokale economie dus, deze verhuizing :-) Overigens hoefde er niets meer aan de flat te gebeuren: hij is helemaal vers gebouwd, er zit een verfje op de muur, er liggen plavuizen (niet erg mooi maar wel handig met warm weer en ook weer goed gemaakt door het granieten aanrecht en vloer in de keuken) en er is een zit-wc, meestal water en vaak (om de dag ongeveer) stroom. En een hoop bouwpuin en – stof dus lekker soppen was wel nodig. Groot vereiste is wel de grootste maat Solex-hangslot die er maar te koop is in Kampala, de ECHTE en niet het soort dat op straat te koop is en na twee keer gebruiken het loodje legt. Inmiddels is dat na veel speurwerk dan ook present. Niet dat het hier erg onveilig is, maar de poort van de compound staat eigenlijk altijd open, en de alom heersende opvatting is dat mzungus geld hebben dus ik ben ‘ze’ maar voor. Op ‘mijn’ compound wonen trouwens zes van de elf (!) kinderen van de huisbaas en nog zes andere huurders, allemaal Afrikanen. Overigens vind ik het nog steeds opvallend hoe weinig blanken er in Kampala rondhobbelen en hoe relaxed iedereen is; op weg naar huis zijn er genoeg mensen om een praatje mee te maken.

Al met al zit ik hier na een weekje erg tevreden! Lekker om eindelijk een plekje te hebben dat echt van mezelf is. ’s Avonds is het makkelijk en veilig thuis komen, ook in het donker. Behalve als de stroom is uitgevallen, dan zie je echt geen hand voor ogen (donker Afrika, nietwaar ;-)) en is een zaklamp best handig om aanvaringen met muren of blijkbaar ineens aanwezige kuilen te vermijden…

Enige nadeel is dat het gazon met gras en bloemen nog op zich laat wachten: het was de bedoeling dat dit er zou komen als het andere huisje af was en dat is bijna het geval, maar meneer de landlord gaat in de andere hoek van de compound nog wat appartementjes bouwen, en pas als DIE er zijn (en ze gaan pas in de maak als er geld is), komt er groen… Nou ja dat was zijn leugentje aan mij, het mijne aan hem is dat ik natuurlijk nooit twee jaar ga blijven hier. Maar dat zal wel loslopen, we zijn tenslotte nog steeds in Afrika en iedereen doet hier andere dingen dan dat ‘ie zegt, en ik doe lekker net zo hard mee :-)