De kinderen in Banda

Uit alle hoeken en gaten in Banda komen kinderen tevoorschijn. Het zijn er echt duizenden, de meeste onder de vijf. Soms zien ze je uit de verte al aankomen en word je verwelkomd door ‘mzungu, mzungu’ en een ondeugend zwaaien, verderop in de straat van BCDP zelfs met een heus ‘mzungu’-liedje, en de volgende keer zie je ze niet eens aankomen maar voel je ineens een klef handje aan je zitten of ruik je als eerste de piesbroek die ze dragen. In Nederland ben ik geen fan van kinderen, maar voor deze snotneuzen en modderpootjes heb ik wel een serieuze zwak… Grote favoriet is het knulletje van een jaar of drie met grote flaporen van verderop (zie rechts op de foto met buurjongetjes).

Afgelopen dinsdag was het weer tijd om met de CDW’s de wijk in te gaan. Deze keer waren er zes voedingsdeskundigen (studenten) bij, waarmee we op zoek gingen naar ondervoede kinderen onder de vijf die de komende maanden voor de studenten als casus zullen dienen. Het gebied van onze groep was zone B2 en B3, en met name in B3 zitten bergen kinderen die zich probleemloos kwalificeren. Dat kan ik zelfs zien zonder ook maar iets van voeding af te weten.

Je ziet een hoop ellende en armoede en op een bepaalde manier wen je eraan, maar het jochie dat uit een hutje in B3 tevoorschijn werd getoverd was echt een schok. Kon amper op zijn luciferbeentjes staan en had een enorme buik. Met rode vlekken, wat mazelen bleken te zijn. Dus niet ingeënt. Moeder had geen trek om naar de kliniek te komen, maar was wel bereid naar de medicijnman te gaan, die elke mazelenbult heeft bewerkt met een vaag zalfje dat met behulp van een scheermesje is aangebracht. Hele buik vol bulten en ontstoken sneeën. Hopelijk heeft mevrouw na een gesprek met een van de studenten en Fred (de CDW die erbij was die tevens chief is van de zone) het licht gezien en besloten naar de kliniek te gaan, maar ik vrees het ergste. Gelukkig waren andere ouders wel bereid tot medewerking, dus de zoektocht was niet voor niets.