Drie duffe dozen in de duisternis

Ruim een week zitten we nu in ons kasteeltje in Nakasero: Mo, Marije en ik. Marije is een Nederlandse die tegelijk met mij is aangekomen en een maand als verpleegkundige in de kliniek van BCDP werkt. Gezellig om haar erbij te hebben! We werken dan wel mooi in een sloppenwijk en dat lijkt allemaal erg avontuurlijk en spannend, maar eigenlijk zijn we gewoon een stel helden op sokken.

• Op een ochtend vinden we een netjes opgegeten banaan in de fruitschaal (ja we letten op de vitamientjes!) en een op z’n kop liggende kakkerlak (van indrukwekkend formaat) achter de bank. Zijn voelsprieten bewegen nog, dus we besluiten even te wachten totdat ‘ie dood is (of Bashir ‘m heeft verwijderd). Terug uit de stad blijkt ‘ie nog te leven, dus we wachten nog even tot de volgende ochtend. Maureen wil ‘m naar buiten vegen, maar hij blijkt nog steeds te leven! Een grote gil en maar aan Bashir overlaten, die ons natuurlijk vierkant uitlacht, al zal ‘ie dat nooit heel erg laten merken (maar stiekum wel een beetje).
• Inmiddels hebben we al vier of vijf dagen geen stroom en omdat de invertor ook niet werkt (de accu wordt opgeladen als er stroom is, maar als die niet komt, kapt ook de invertor ermee) zitten we ’s avonds in de duisternis. Gisteravond ineens een hoop geluid en geritsel vanuit de keuken. Drie paar ogen zo groot als schoteltjes staren elkaar aan en na vijf minuten durven we eindelijk eens te gaan kijken. Niks te zien natuurlijk, maar Raphael, de bewaker, weet ons te vertellen dat het ofwel een grote ofwel een kleine rat geweest zal zijn. De grote nemen alles mee, zelfs kleding, maar de kleine niet. Om ons een idee van de grote te geven, gaat ‘ie er een voor ons vangen. Wahoe….
• We gaan slapen, en als ik beneden mijn tanden sta te poetsen, weet Maureen toch zeker dat ik heb geroepen. Oftewel: ze hoort al stemmen! Maar verder alles OK.

Kortom: gewoon een stel mutsen bij elkaar…