Kampala – de eerste dagen

Schitterende vlucht toen het licht werd en er eindelijk iets te zien was: zonsopgang boven Zuid-Sudan en langs de Nijl in zuidelijke richting gevlogen. Boven Sudan niets dan woestijngebied, maar eenmaal boven Uganda werd het heel snel groener en heuvelachtiger, en tegen de tijd van de landing (net NAAST het Victoria-meer gelukkig, hoewel het lange tijd leek alsof we toch echt OP het water zouden landen) deed het landschap echt niet meer standaard Afrikaans aan. Gelukkig wel de rode aarde, maar veel vruchtbaarder en kleurrijker dan je zou verwachten. Kleine vissersbootjes brachten net de eerste lading verse vis aan wal. De landingsbaan bestaat waarschijnlijk uit het gladste stukje asfalt van Uganda. Sindsdien (en het is nog niet eens twee dagen geleden) niets dan gaten gezien.

Opgepikt door Mo (Maureen, die ook bij BCDP aan de slag gaat) en Captain Bravo, de veelgebruikte taxichauffeur van Edith en Reinier, en op ons ‘gemak’ naar Ntinda gereden, waar ze wonen. Een afstand van slechts 40 kilometer, maar twee en een half uur file later (en een lokale krant en papaya rijker) helemaal leeggezweet dan eindelijk toch aangekomen. En na een lekkere lunch met al onze bullen (echt niet te tillen maar gelukkig zonder mokken geaccepteerd op Schiphol) vertrokken naar onze eerste ‘stulp’ in Nakasero (‘Nagasaki’), de op een na duurste wijk van Kampala. NEE, we (Mo en ik dus) zijn alle gul gegeven centen niet meteen aan het verbrassen, maar passen tot kerstmis op het huis van een stel dat in Nederland zit. Inclusief ‘bediende’ Bashir, die we wel een beetje moeten betalen. Maar dan wordt de was gedaan, je bed opgemaakt, de ontbijttafel opgeruimd en de badkamer (we hebben er elk een…) schoongehouden. En als je dit niet wilt, heeft hij twee maanden geen werk en dat wil je niet op je geweten hebben. Niet slecht om te beginnen! Alleen hopen we wel dat we de dvd-speler een dezer dagen aan de praat krijgen voor een avondje bankhangen ;-)

Met een op en top Afrikaans minimusje naar de stad voor enkele ‘essentials’. Het is een geordende chaos met enorm veel uitlaatgassen, maar verder een hele relaxte stad. Vreselijk aardige mensen, die wel van alles aanbieden, maar het ook gewoon meteen accepteren als je geen gebruik wilt maken van hun diensten. Bewakers of winkelbedienden die je in eerste instantie chagrijnig aankijken als je langskomt, toveren een brede glimlach tevoorschijn zodra je ze groet. Heel wonderlijk en prettig allemaal, een hele ontspannen sfeer. Ook dinsdag, de tweede dag, weer wat nuttige dingen gedaan en lokale eettentjes ontdekt, de route van de minibusjes verder uitgepluist en van de vriendelijkheid van de mensen genoten. Je wordt er echt heel erg blij en energiek van allemaal! Oh ja, het is trouwens de bedoeling dat we begin volgende week naar Banda gaan om kennis te maken met de mensen en de wijk. Dat je weet dat we hier wel echt zijn gekomen om te werken!

Zonden

Nog geen twee dagen hier en toch al een paar zonden begaan… Maar met kanttekening dat dit alles weloverwogen is gebeurd:
* ’s Nachts in het donker van de stad naar huis lopen. Alternatief was ofwel een taxi (wat we achteraf gezien hadden moeten doen) ofwel achterop de boda-boda, een brommertaxi, met als serieuze mogelijkheid een dronken chauffeur die niet oplet met een lancering vanuit een kuil of snelheidsdrempel tot gevolg. Alleen was ik nooit gaan lopen, maar met zijn tweetjes goed te doen. Enige gevaar vormen de enorm diepe gaten (toch wel een metertje of anderhalf soms) die rechtstreeks naar het rioolsysteem van Kampala lijken te leiden, in combinatie met een totaal gebrek aan straatverlichting. Overigens is de route linksom het Sheraton-hotel aan te bevelen boven die rechtsom, die laatste is namelijk twee keer zo lang en voert langs de Kampalese tippelzone.
* Slapen zonder klamboe. In een geleend huis ga je niet meteen gaten in de muren slaan om je klamboe te kunnen ophangen. Dus morgen gaan we op zoek naar touw en ducktape om een constructie te bedenken die niet al te veel schade aan de muren aanricht. Tot die tijd heel hard aan de slag met DEET en knoflook om de malariamuggen af te schrikken.
* Rode ranja drinken bij de makelaar. Waar kwam het water vandaan? We werden zó enthousiast ontvangen na al een paar keer gemaild te hebben dat weigeren écht geen optie was. Bovendien was het erg warm, hadden we net een stuk gelopen en waren echt toe aan vocht. Gelukkig zijn we zes uur later nog steeds niet naar de wc gerend dus dat zit wel goed. Wel heel trots zijn we dat we de heel lekker uitziende sla bij de lunch toch maar hebben laten liggen.
* Handdoek in de zon laten drogen. De snelste manier maar stel je voor dat er misschien eitjes in gelegd worden die dan voor wormpjes in je lichaam zorgen… Tsja de was wordt hier ook met de hand gedaan en in de zon gedroogd. Van een wasmachine of droger heeft niemand hier ooit gehoord. Dus die gok moeten we maar nemen.

Tot zover de eerste belevenissen uit Uganda. Vergeet niet meteen ook de foto’s te bekijken… als het me lukt die te uploaden; het beste en snelste internetcafé van Kampala hebben we vandaag met een bezoekje vereerd, maar de verbinding was TRAAAAAAG. Ook benieuwd wanneer dit berichtje geplaatst kan worden. Het is nu in elk geval 31 oktober, 22.00 en ik zit thuis te proberen een enigszins gestructureerd verhaal op te schrijven.

Oh ja en voor wie me (gewoon of via Skype) wil bellen of sms-en: bel +256 77 4368971 en je krijgt me misschien wel live aan de lijn. Houd er dan aub wel rekening mee dat het hier twee uur later is ;-)