Bloody boda

Verschillende mensen hebben vanuit Nederland en daar buiten enthousiast gereageerd op de boda-boda’s, die je in Uganda zo lekker door de stad en naar huis crossen. En inderdaad, ze zijn hartstikke handig, vooral als het wat later op de avond is en ik niet een kwartier in m’n eentje door het donker langs de doorgaande weg naar huis ga wandelen. Helaas zijn ze niet altijd even veilig, zo bleek ook van de week weer. Boodschappen gedaan en bij Moses (een van de ‘bekenden’ bij de supermarkt) achterop gesprongen. Mijn favoriete boda-jongen Nathan (die een ‘echte’ motor heeft in plaats van de sneue brommertjes met mandjes voorop die zo veel jongens hebben) was er namelijk niet. Omdat hij twee dagen ervoor een ongeluk had gehad en in het ziekenhuis was beland, inclusief passagier (tevens zijn oom). Aangereden door een idioot in een auto die zonder te kijken de grote weg op reed vanuit een benzinestation en recht in de boda belandde. Geluk bij dit ongeluk was dat Nathan voor de gelegenheid (Jinja Road is tevens de ‘snelweg’, al is dat een beetje vreemde omschrijving voor het tweebaans geval) zijn helm op zijn hoofd had gezet in plaats van op zijn stuur zoals ‘ie meestal doet, anders had hij het niet overleefd.

Zaterdag met Moses (op de boda…… zo’n nepperd) naar Mulago Hospital om ‘m op te zoeken. Mijn eerste bezoek aan het grootste ziekenhuis van de stad. Het gebouw is onderverdeeld in vleugels, zoals elk ziekenhuis, en elke vleugel bestaat uit een soort enorm hoge fabriekshal met betonnen vloer, waarin een paar afscheidingswanden van twee meter hoog zijn aangebracht. Op elke ‘afdeling’ liggen ongeveer tien patiënten in antieke bedden die ongeveer een meter uit elkaar staan (zonder scheidingsgordijn). Daartussen hebben familieleden, onder wie Nathans vrouw met hun kind van een maand oud en zijn zus, bij gebrek aan stoelen een rieten mat uitgerold om bij de patiënt te kunnen zijn. De hele dag door is het bezoekuur, dus van echte rust is nooit sprake. De stank van vuile lakens en lichamen, vermengd met het vage, bekende ziekenhuisluchtje, is er allesdoordringend en misselijkmakend. Voorspelling is dat Nathan hier drie maanden moet blijven met zijn gebroken been. Verpleegsters zetten af en toe spuiten, maar die spuiten en andere medicijnen moet de patiënt zelf kopen in de apotheek op het ziekenhuisterrein. Geen geld, geen medicijnen, en omdat een boda-jongen nu eenmaal niet zo veel verdient als iemand met een kantoor- of ambtenarenbaan is het best lastig om genoeg pijnstillers te kunnen aanschaffen. BCDP heeft net van de week onze eerste twee maanden allowance betaald, en ik besluit een ervan op te offeren aan een kleine voorraad medicijnen. Iedereen is helemaal blij hiermee en er wordt hard voor me ge-prayed. Zelf vind ik het gewoon fijn iets kleins te kunnen doen.

Teruglopend vanaf de zaal (na ook even de oom te hebben bezocht, die ook een gebroken been heeft, een flinke hersenschudding en een net niet blind oog) zie ik op de gang ook nog een paar patiënten op kale, plastic matrassen zitten en liggen. Geen idee of er niet genoeg bedden zijn of dat ze die niet kunnen betalen, maar het geeft me geen prettig gevoel die mensen daar zo alleen en hulpeloos te zien liggen in die hoge, kale ruimte. Een erg vooroorlogs geheel, dat Mulago.