CSI Kampala

Af en toe komt er vanuit ‘Mzunguland’ een pakketje met Nederlandse lekkernijen en andere spulletjes richting onze postbus. Altijd erg spannend, want wat zal er in zitten?! En een pakketje heb je ook niet zomaar in handen, je moet er wel wat voor doen. Eerst in de rij en hopen dat er niet iemand van een grote NGO als World Vision voor je aan de beurt is en een pakketje of vijftig komen ophalen. Vervolgens je postkantoor-id laten zien, een klein bedrag betalen en het pakketje laten opzoeken. Dan je nieuwe aanwinst laten registreren in twee heeeeeele grote boeken en langs customs om uit te leggen wat er dan wel niet allemaal in zit (erg lastig, want je hebt het nog niet open gemaakt). En ook in dit geval hopen dat er geen grote pakketten uit Amerika met printer, beamer of iets anders high-techs voor jouw zak drop liggen te wachten. Vervolgens nog een handtekening als je de ruimte verlaat, en dan snel naar huis om op je gemak (maar stiekem toch wel enigszins haastig) de inhoud te gaan bekijken.

Althans, dit is hoe het in theorie werkt. En helaas blijkt de praktijk hier niet altijd naadloos op aan te sluiten, zo ondervond ik afgelopen week. Mo had al gezegd dat ze pakketjes uit Nederland had opgehaald, en dat er voor mij een hele grote, dunne envelop bij zat. Helaas kreeg ik de envelop pas een week later in handen, omdat mevrouw zo nodig bij haar schoonouders in Ethiopië op bezoek moest. Dus toen het eenmaal zover was, was de spanning haast ondraaglijk. En bleek ik een lege envelop in handen te houden!!!! Dat is natuurlijk jammer voor mij, maar vooral erg lullig voor degene die speciaal voor mij iets leuks heeft verzonnen. En dus was een uitgebreid onderzoek wel op zijn plaats.

Op het postkantoor maar eerst naar de pakketjesbalie om te vragen hoe het kon dat ik een lege envelop had ontvangen. Helaas konden ze me niet verder helpen, maar de supervisor (de trap af en de hoek om) kon dat wel. Of misschien toch ook niet, en was Customer Care (trap af, het postkantoor in) wel een betere optie. In elk geval werd de ‘case’ daar in een groot boek geregistreerd. En moest ik me vervolgens naar de Inspector begeven (aan de andere kant het postkantoor uit, eerste deur rechts en dan vragen). Via de catacomben inderdaad de Inspector bereikt, aan wie het hele verhaal haarfijn uitgelegd moest worden. Echt verbazingwekkend was het volgens hem niet, want er zijn geen rechtstreekse vluchten op Uganda, dus moet alle post via Nairobi, en die Kenianen, tsja, die zijn nu eenmaal niet te vertrouwen, zo legde hij uit. Maar het was allemaal wel heel erg vervelend, dus misschien was het wel een goed plan om naar de Investigator te gaan, hij zou me wel even brengen. En dat was maar goed ook, want we moesten achterlangs naar buiten, een kleine door deur, een paar trappen op en dan de laatste deur rechts. Opnieuw het verhaal verteld; een echte detective, deze Joseph. Hoe ik het pakketje dan wel niet in handen had gekregen, als Mo in Ethiopië was. Had ik de sleutel van haar huis? Nee, maar inmiddels is ze al weer terug. En was ze wel te vertrouwen, of zou het kunnen dat zij misschien de inhoud had verwijderd? Zag de envelop er net zo uit als nu, of had ik de scheur in de dichtplakflap gemaakt? En wat zat er eigenlijk in het pakketje? Ja, dat zou ik ook wel willen weten natuurlijk, maar helaas wist ik dat niet. Nou, dan moest ik maar even bellen! Op kosten van Posta Uganda, leuk! Helaas was Miriam niet te bereiken, anders was het een lang gesprek geworden denk ik ;-) Maar goed, al met al kon ook Joseph weinig betekenen helaas. Volgens hem komt het zelden voor dat pakketjes leeg aankomen, versturen is echter een probleem, daarbij wordt gestolen als de raven. Hij had wel een paar tips: 1) altijd het pakketje bij verzending laten registreren met een groene sticker, dan kunnen alle acties die onderweg plaatsvinden, worden nagegaan; en 2) de dichtplakstrip verzegelen door er een papierstrook overheen te plakken met lijm, zodat de ‘zegel’ wordt opengebroken als er wordt gesjoemeld. En hij zou die dag hoogstpersoonlijk naar het sorteercentrum gaan om te laten weten dat hij op de hoogte is van duistere praktijken, want dan zouden ze het wel warm krijgen daar. Heb hem vriendelijk verzocht om ook meteen even te zeggen dat de dader het gestolene anoniem kan terugbezorgen, zonder vooruitzicht op vervolging.

Ik laat het weten als er schot in de zaak zit.