Cholera-outreach

Net als je denkt dat je wel zo’n beetje hebt gezien hoe erg het er op sommige plaatsen in Banda voor staat, blijkt dat het nóg erger kan. Aangezien er in een aantal districten van Kampala al gevallen van cholera bekend zijn, leek het BCDP wel handig om de mensen in de wijk te informeren over hoe cholera te voorkomen. Woensdag zijn we dan ook met de CDW’s op zogenaamde outreach gegaan in zone B3, omdat de kansen op een cholera-uitbraak daar om diverse redenen het grootst worden geacht.

B3 ligt aan de overkant van de weg, in een moerasgebied waar zich eigenlijk geen mensen mogen vestigen, omdat het moeras een filterende werking heeft voor het vuile water en andere derrie die de heuvel af loopt. Maar aangezien je toch ergens moet wonen, zijn in dit wetlandgebied toch een heleboel huisjes neergezet (zie bijgaande foto’s; van dichterbij heb ik ze niet durven maken in verband met reacties van bewoners. Het grote huis op de heuvel hoort er niet bij). Vaak op nog geen 50 centimeter naast ‘afwateringskanaaltjes’, die in de praktijk ook vaak dienst doen als open riool. Waar onze groep op uit was, was heel concreet op zoek gaan naar uitwerpselen, de mensen er op wijzen dat dit toch echt niet kan, en dat de cholera om het hoekje loert.

Dat B3 er slecht aan toe is, was ons al bekend, maar wat we vandaag aantroffen, was echt schrikbarend. Mensen leven bijna letterlijk OP het vuilnis dat ze zelf produceren, kinderen poepen gewoon voor hun hutje en geen hond die er iets van zegt. En als de mensen er dan op worden aangesproken door hun EIGEN zone-chief (die zelf ook in dat slechte stuk woont), wijzen ze of naar de buren of de eigenaar van het stuk land, of vragen ze aan ons wanneer er handschoenen komen om de drek op te ruimen, of wanneer ze geld krijgen, want er zijn blanken bij. HALLO: zorg er ten eerste voor dat je die rotzooi zelf niet produceert, en als je dat dan toch doet, pak dan een van de vijfhonderdduizend plastic zakjes die toch al rondslingeren, daar zijn geen handschoenen voor nodig. Van tijd tot tijd werd de discussie zo heftig (helaas in het Luganda zodat je er niet altijd alles van kon verstaan) dat ik helemaal begrijp waarom B3 een gebied is waar je je in het donker niet moet vertonen. Je ziet haast voor je hoe de een of andere knakker een panga pakt en om zich heen begint te hakken, vooral als er wat van het lokaal gebrouwen bier in het spel is. Dat bier moet overigens drie dagen onder de grond fermenteren, en dat wordt regelmatig in de buurt van een latrine gedaan…

Als je dit dan zo ziet en er is geen hond die iets onderneemt, snap je ten eerste dat die zone eruit ziet zoals ‘ie eruit ziet, en ten tweede waarom zone B1 het lievelingetje van de buitenlandse BCDP-vrijwilligers is. B1 is er misschien wel slechter aan toe omdat mensen hier in de BUURT van de latrine naar de wc gaan in plaats van er OP (dat heeft met hun cultuur te maken en niet zo zeer met de staat van de latrines, dus een bewustwordingscampagne zou daar zeker op zijn plaats zijn), maar de mensen in B1 zijn in elk geval zelf iets aan het ondernemen en gaan niet zielig zitten doen. Bovendien staat B1 open voor advies en informatie. Een flinke trap onder hun kont zou je ze in B3 moeten geven, maar ik gok er op dat die niet het gewenste effect heeft.

Aangezien we toch in B3 waren, hebben we ook het door de medicijnman bewerkte jongetje maar even gecheckt. Lawrence blijkt zowaar nog te leven, en de moeder heeft beloofd deze week nog met hem naar de kliniek te komen. Maar ze heeft eigenlijk ‘geen tijd’. Jaja, wel de hele dag op haar luie kont zitten of naar de medicijnman gaan, maar naar de kliniek ho maar. Uiteraard barstte het kereltje in tranen uit toen ‘ie deze mzungu zag, en misschien was het deze keer nog wel afschuwelijker om ‘m te zien dan vorige week, met z’n bonestaakbeentjes en veel te dikke buik. Hartverscheurend.

Om toch maar op een vrolijke noot te eindigen, heb ik een foto van mijn grote vriend bij dit berichtje gezet. Ik denk dat ik ‘m meeneem in mijn rugzak als ik terugkom naar Nederland ;-)