Namiddag in Ntinda

Maandagmiddag een uur of zes. Ik heb geen zin om te koken, dus besluit naar Ntinda te lopen voor een rolex: ‘roll-eggs’, een opgerolde chapati met gebakken ei, kool en tomaat. De bodajongens op de hoek komen allemaal op me afgestoven, maar ik vertel ze dat ik vandaag ‘footing’ naar boven ga. Het is een lekkere namiddag, de zon is niet meer zo heel warm. Mensen komen uit hun werk, zijn op weg naar huis. Kinderen lopen op blote voeten met gele jerrycans op hun hoofd nadat ze water hebben gehaald bij een van de waterpunten. Het is druk met boda’s, taxibusjes en grote landrovers met dikke mannen met ongetwijfeld goede banen achter het stuur.Het zonnetje kleurt de aarde nog roder dan die al is. Ergens brandt een vuurtje met een wok erop, waarin de vis en vissenkoppen worden gegooid die ernaast klaar liggen. Er wordt gelast door een kerel zonder lasbril, enorme stronken matoke worden versleept achter op een fiets. Kippen kakelen hard na weer een dag opgesloten te hebben gezeten in een minuscuul kooitje in de brandende zon. De geur van gebarbecued geiten- en kippenvlees komt me tegemoet als ik ‘stage’ nader, waar een politieagent met een fluitje een wanhopige poging doet de namiddagspits in goede banen te leiden. Vanuit een van de vele winkeltjes schalt Afrikaanse muziek.

Ik haal een paar stukken ananas bij mijn ‘reguliere’ mannetje en loop door naar de rolexjongen, die concludeert dat ik heel erg lang ‘lost’ ben geweest. Op m’n gemakje loop ik terug richting huis, ondertussen boda’s ontwijkend die rakelings langs me heen scheuren en taxi’s die de enorme gaten in de weg proberen te omzeilen en vaker op de weghelft van de tegenligger dan die van hen zelf.

Bij de krakkemikkige houten winkeltjes en huisjes aangekomen, vlak voor de afslag naar de onverharde weg, heeft zich, vanuit het niets zo lijkt het, een enorme mensenmenigte gevormd, die zich schreeuwend een weg zoekt richting de nieuwe supermarkt op de afslag naar mijn huis. Mensenmassa’s in Afrika zijn meestal geen goed nieuws, en ik steek de weg over om er niet midden in te belanden. De groep is geconcentreerd rondom één man, die de dag ervoor een bodajongen heeft neergestoken en er met zijn boda vandoor is gegaan. Blijkbaar had hij er op gerekend dat de jongen het niet zou overleven, maar in het ziekenhuis bleek het slachtoffer een goede omschrijving van de dader te hebben gegeven, want deze is zojuist door iemand herkend. Hij wordt geschopt en geslagen, en als ik hem in het voorbijgaan zie, loopt het bloed uit zijn mond en is hij inmiddels bewusteloos. Hij wordt aan zijn broek over het asfalt gesleept. Ik besluit me er niet mee te bemoeien en loop door naar huis. Eenmaal in Kisaasi aangekomen, een paar honderd meter verderop, wordt hij met benzine overgoten en in brand gestoken. Ik ben zojuist getuige geweest van een moord.

In Uganda houden ze niet van dieven, en deze wraakactie is blijkbaar heel gewoon. De bodajongens op de hoek vinden het allemaal wel grappig. Vooral als ik zeg dat ik het niet normaal vind dat iemand wordt gelyncht vanwege diefstal beginnen ze te lachen. De politie doet niets; zodra een dief op het bureau aankomt, wordt hij weer vrijgelaten en valt hij opnieuw mensen lastig, dus dit is de enige juiste oplossing voor het probleem, zo redeneren ze.