The mighty jungle

Excuses voor de radiostilte!!!! Er kwamen al wat verontruste mailtjes mijn kant op, maar ik ben OK! In Kampala houden we onze voeten droog, hoewel het regenseizoen toch echt lijkt aangebroken en er op gezette tijden een enorm onweer losbarst. Helaas hebben de mensen in het noorden en oosten van het land het minder getroffen en is voor die gebieden de noodtoestand uitgeroepen. Maar daarover krijg je in Nederland meer te horen dan hier in Uganda, dus zal ik je verder niet lastig vallen met de schaarse informatie die hier voor handen is.

De blogstilte werd tevens veroorzaakt door mijn laptop, die was geveld door een eng virus en opnieuw moest worden geinstalleerd (dank je Michael!). Helaas zijn er in het proces een aantal bestanden verloren gegaan, al heb ik de meeste informatie wel weer terug kunnen vinden. Kortom een heel gedoe. Maar ik ben er dus weer!

Met meteen een vakantieverhaaltje, ja alweer.... Afgelopen weken had ik namelijk bezoek uit Nederland, en dat was een prima excuus om het enige overgebleven nationale park dat ik nog wilde zien te bezoeken: Murchison Falls. Gelukkig hadden Miriam en Judith daar geen bezwaar tegen en meldde ook Mo zich aan als chauffeur van de auto die we zouden gaan huren. Alleen was er bijna geen bedrijf dat een 4 x 4 wilde meegeven zonder bestuurder! Enter Robert-Jans Landrover en SecondLife-medewerker Amon, die we vier dagen lang meekregen (thanks RJ!). Amon houdt wel van toeren, en ontpopte zich tot de grootste toerist van ons allemaal met zijn camera, gitaar en kaki broek :-)
Murchison Falls ligt op een flink aantal uurtjes rijden van Kampala, in het noorden van Uganda maar (meestal) nog net niet in het rebellengebied. We vonden onderdak in de Red Chilli, een eenvoudig maar goed gerund kamp aan de oever van de Nijl, die je moet oversteken om wild te kunnen zien. En dat is gelukt! Enorme krokodillen, leeuwen op een afstand van drie meter, parende olifanten, enorme hoeveelheden giraffen, buffels en honderden vogels, de een nog feller gekleurd dan de ander! De wrattenzwijnen liepen onbekommerd tussen de tenten en huisjes in het kamp door, en ook Harriet de house hippo struinde ’s nachts om de tent heen voor wat kilo’s sappig gras. De watervallen zijn enorm spectaculair, vooral na een fikse regenbui. Die we de laatste nacht over ons heen kregen. De regen was zo heftig dat de ferry die je naar de overkant van de rivier brengt de volgende ochtend was verdwenen en nu waarschijnlijk ergens in Egypte drijft. Maar het tentje van Edith weerstond het noodweer!

Al met al een heerlijk lang weekend. Iedereen heeft genoten en het was de lange tocht er naar toe meer dan waard. Nu resten me nog slechts een kleine vier weken om alle lopende zaken af te ronden en afscheid te nemen van de mensen die ik heb ontmoet. Het is onvoorstelbaar dat ik bijna een jaar in Uganda heb gezeten, de tijd is werkelijk om gevlogen!